***

Ціха з зёлками,з роснай смугой
Прытулюся да роднае хаты.
Мяне ж лічаць чужой
І завуць крапивой,
А я толькі здзічэлая мята.
Не шкадуюць маіх каранёў.
Кажуць,нібы зямля мной хварэе.
Не скажу злосных слоў,
Хоць мяне гоняць зноў,
Але руки пячы я не умею.
То хай нішчаць и зерне, і квет,
Покуль мара ўнутры шчэ не бъецца.
Хай адыйдуць ад бед
У нязведаны свет хоць яны з неапаленым сэрцам!..