А што гэта будзе,
як той час надыдзе?
Aпусцяцца грудзі,
бо шчасце з іх выйдзе.
Бо болей нічога,
ня будзе нам трэба,
праменьчык з былога
ды сіняга неба.
Хай птушкі шчабечуць
і не замаўкаюць
жыццё ж чалавеча
багі спавіваюць
І дзе каго доля
якая сустрэне,
яе ўжо болей
ніхто не замене.
Дык хай жа шчабечуць
шпакі і сініцы
Нам ростаняў вечар
Хай доўга ня сніцца!