ВЫЯВА: Konstantinas Gaitanzi
Пытанне падняў ён вострае!
І ёсць тут пра што гаварыць ...
Але час не чуе, а – гойсае.
Цвіком у галаве тырчыць .
Нібыта цяжкою коўдраю,
Велізарнай, калючай руцінай, –
Як мух, нас з вамі загортвае –
жыццёвае павуцінне.
Пытанне падняў ён вострае!
Дзе бачым “без масак” усё існае:
"Убогае ...”, а тут - "раскошнае ... “
Кідаемся ў багновую гушчу мы .
Тут свінням – пашана і слава.
Арлам – звернуць шыю са свістам.
А воўк – праслыве нахабным.
Усе месцы – «надутым артыстам» .
Пытанне падняў ён вострае!
Мастак адзін ... – Канстанцін:
Ён выняў з сэрца выццё сваё,
І зразумеў, – не адзін .
А публіка крычала : «Брава ! ! ! »
Адчуваў ён – “грамадзянін!”...
О! ! ! – Як прыемна быць «правым»,
І ведаць, што ты – не адзін!