Шалёная баба – дурная, чаго крыўдаваць на яе?
Яна ж нейкім чынам здурнела, відаць – у журбе.
Не веру я ў гэтыя жарты – мяне на іх не злавіць.
Канешне, гляджу, усміхаюся, але сэрца маё не баліць.
Бо што ты скажаш – шалёнай? Глухая, сляпая – яна.
Я толькі ўсім пажадаю – збягаць такіх да цямна.
Ох, злосная баба, дурная і веры такой няма.
Я проста – маўчала, глядзела і нервы свае берагла.
Памяты твар, а – астатняе? – Не варта і слоў маіх…
Я толькі прашу цябе, Божа, – спыні хоць ты іх.
сорамна за тых жанчын, якіх і жанчынай не назавеш.