У Таганрог
Прывакзальнымі вежамі Мінск памахаў
наўздагон мне,
І пачаўся прывабна-трывожны
чыгуначны шлях.
Невядомае радыё шэптам спявае ў вагоне,
Адгукаюцца колы нязменным рытмічным
“тах-тах”.
Асцярожна цягнік пасажыраў сваіх калыхае,
Толькі пільны памежнік расслабіцца нам не
дае,
Углядаецца ў твары сурова – работа такая,
Ды ушчэнт разбівае прыемныя сненні мае.
А за вокнамі, як кінастужка, - будыначкі
станцый
І за далеччу дзесьці хаваецца родны парог.
Засталося гадзінку-другую яшчэ
пратрымацца,
Каб нарэшце сказаць:
- Прывітанне табе, Таганрог!