Поўня Ніна Шклярава
Спявае ціха-ціха поўня,
Сівая поўня, ды ў акне…
Хаця я поўні і не роўня,
А хочацца запець і мне.
Спявае поўня пра дзяўчынку,
Што йдзе пясочкам басанож…
У вачанятах - ні слязінкі,
У вачанятах - рэчка Сож.
А косы доўгія дзяўчынкі
Яе абнялі за плячо…
Трапеча хваля, як хусцінка,
І за сабой заве дзяўчо.
Ляжыць сукенка, як паненка,
Адна на беразе крутым…
Дзяўчынка плавае, а ў зрэнках –
Адбітак поўні залаты.
Смяецца рэха над вадою,
Звініць над рэчкай маладосць!..
І знаць не хочацца пра тое,
Што ты на гэтым свеце - госць.
…Плыве сівая ў небе поўня,
Святло струменіцца ў акне…
І хоць я поўні і не роўня,
Ды шкода гэту поўню мне.
Полнолуние
Луна седая, чашей полной,
Поёт-сияет в вышине…
И я луне - совсем не ровня,
Но захотелось петь и мне.
О той девчонке-босоножке,
Глаза которой – Сож-река,
В песках - бежит следов дорожка,
И жизнь так ласково легка.
А косы мягко обнимают
Девичье тонкое плечо…
Там край волны - каймою шали
Колышется, зовёт, влечёт,
И платье “панночкой” белеет,
Раскинув руки-рукава…
Пусть берег крут – вперёд, смелее!
К луне, в потоках волшебства,
Плывёт девчонка, как русалка,
Смеётся эхо над водой!
А мне, сегодняшней, так жалко
Той жизни, вольной и простой.
…Вновь шар луны свечой огромной
Потоки света льёт в окно.
Луна - полна! Я ей - не ровня,
Но жаль седую всё равно.