Ожидание. Перевод с белорусского

Ольга Сафронова Таганрог
Чаканне                Галіна Рагавая

Я свае карані вырываю з чакання.
Начакалася. Днём, на змярканні і ўночы.
Існавала надзеяй на наша спатканне.
Па якіх жа дарогах ты ходзіш, сыночак?
Насцярожвала слых, каб пачуць твае крокі,
Углядалася ў далеч – слязіліся вочы.
Дрэнна чую цяпер і не бачу далёка.
Не пазнаў бы цяпер сваю маці, сыночак.
Адпалалі даўно баявыя паходні.
Ад самоты начамі ў грудзях халадзее.
Я б, напэўна, гадоў пражыла і да сотні,
Толькі б не пакідала чаканне-надзея.
Ды змаглася. Чакаць не хапае ўжо сілы.
Без чакання ж былінкай сарванай завяну.
Без чакання, што сокамі цела жывіла,
Зноў. зямное стварэнне, зямлёю я стану.
Я з чакання свае карані вырываю.
Вось апошні карэньчык – і спыніцца сэрца.
За зямную мяжу цераз момант ступаю.
Там нарэшце з сыночкам мы зможам сустрэцца.



Ожидание               

Из глубин ожидания рву себя с корнем…
Наждалась. Днём до сумерек, долгою ночью.
Я так долго надеждой жила непокорной…
По каким же дорогам ты ходишь, сыночек?..
Как я слух напрягала, - шаги, вдруг услышу?
Вдаль глядела – усталость глаза застилала.
Плохо слышу теперь, и далёко не вижу.
Ты меня не узнал бы, какая я стала.
Отпылали давно боевые походы.
Одиночества холод ношу под одеждой.
Я сто лет бы жила, не считала бы годы,
Лишь бы ты, ожидание, было надеждой.
Дольше ждать - не могу. Не могу. Сил не стало.
А не ждать – как былинка, без корня увяну.
Ожидание душу мою пропитало,
Без него – я лишь пыль вдоль дорог безымянных…
Я из жизни с корнями себя вырываю.
Вот последний… порву – остановится сердце.
Ухожу я за край, я к тебе улетаю!
Жди, сынок, я приду. На тебя наглядеться...