Ля помніка Таццяна Свірыдзенка
Я крочу сцежкаю мурожнай,
Дзе Іпуць песціць берагі.
А маці ў роспачы трывожнай
Застыла ад нямой тугі.
Чакае сына, воч не зводзіць,
Дзе шлях лунае за сялом.
А сын з вайны ўсё не прыходзіць,
Патухла ўжо надзей святло.
Сустрэліся не ў роднай хаце,
Да сына туліцца яна,
А ён стаіць на вечнай варце,
Каб не ўвакрэсла зноў вайна.
У памятника
Туда, где Ипуть берег гладит,
Спешу тропинкой луговой.
А мама вновь с тоской не сладит,
Ждёт сына… Сына ждёт домой.
И снова смотрит, глаз не сводит
С дороги пыльной за селом.
А сын с войны всё не приходит…
Надежда тлеет угольком…
И не в дому случилась встреча -
Припала молча к сыну мать…
А он стоит на страже вечной.
Наш мир поставлен охранять!