Мне б халоднай вадзiцы напіцца
З раднічка, што ў полі цячэ,
Прад табой на калені схіліцца
І да сонца ляцець, што пячэ.
Мне і птушкаю белай падняцца,
У нябесную ціхую сінь,
Са стыхіяй, як можна, змагацца,
Што ў зле і ў хмарах-пакінь.
Мне рамонкам тым белым у полі
Па вясне расцвісці, як сады,
Каб кахаць і кахаць, як ніколі,
Каб ні крок і ні два да бяды.
Мне с табой ні растацца ніколі,
Мая добрая, Белая Русь,
Мы павязаны нашаю доляй
І завем мы цябе Беларусь!