I.
Як многа можа просты гук:
Жыцця апошняе імгненне.
Рук развітальнае даткненне
І няўлоўны сэрца стук...
Ужо ледзь выразная ўсмешка –
У прадонне кінутая сцежка…
І не стрымаць,
І не суцешыць...
Адно – апошняе “даруй” –
Бы на рукі душу – бяру.
Ды не па сцежцы –
Па жыцці –
Мне з гэтай памяццю
Ісці...