Альбіноні… Адажыа… Скрыпка…
Несуцешна рыдае прастора.
Як жа ўсё прыжыццёвае зыбка!
Як ад радасці блізка да гора!
Толькі кветка пялёсткі расправіць
і зірне небу сіняму ў вочы –
як зляціць… і пакіне, як замець,
жменьку смецця ў далоні дзявочай.
Толькі ранкам успыхне надзея
і праменьчык блісне праз аблокі –
як раптоўна душа халадзее
і цішэюць аслаблыя крокі.
І нявечнае плачацца ў вечнасць
пра ўсё тое, што хутка мінае:
пра адмераны век чалавечы,
пра мароз у квітнеючым маі,
пра скаваныя лёдам жаданні
і ў кайданы закутыя рукі.
пра бясконцую муку кахання
пад сякерай расстання-прынукі.
Пра самое жыццё, дзе пакуты
азараюцца ўспышкамі шчасця.
Альбіноні… Адажыа… Смутак…
Як апошняе ў свеце прычасце.
21.04.2013
Альбіноні. Адажыа.