ПРАДВЕСНЕ
Лаза на ўскраіне сяла,
Дзе спіць заснежанае поле,
Адчайна ў неба узняла
Сваё застуджанае голле.
Цяпла жаданага няма.
Дарма, што я пра лета мару.
Дыхне на раніцу зіма, --
І сонца хутаецца ў хмару.
Ды зноў вылазіць, балазе,
І промнем шкрабае нялоўка
Па устрывожанай лазе,
Нібыта божая кароўка.
9 красавіка 2013