Уладзімір Набокаў
Акно расчыніўшы, адсунуўшы шторы,
ты ў зале раялю сказала: ”Жыві!”
І ўскінула рукі, і ў цёмнай прасторы,
як крылы, яны ажылі.
Пад левай – мальба зазвінела нясмела,
пад правай – няўпэўнены водгук узнік.
На споведзі клавіш – і чорных, і белых –
сусвет адгукнуўся на міг.
На вечцы, бы ў люстры, заззялі адлівы,
і кісці твае – кожны велічны ўзмах –
нібы матылёчкі, зайгралі гулліва
на чорных і белых палях.
І гукі ўзляталі ў нябесныя сферы,
і гоман раіўся і шэптам збягаў,
і вецер начны раскалыхваў парцьеры
і зоркі ў пакой упускаў.
Владимир Набоков
Все окна открыв, опустив занавески,
ты в зале роялю сказала: «Живи!»
Как лёгкие крылья во мраке и блеске,
задвигались руки твои.
Под левой – мольба зазвенела несмело,
под правою – отклик волнисто возник,
за клавишем клавиш, то чёрный, то белый,
звеня, погружался на миг.
В отринутой крышке отливы лоснились,
и руки твои, отражённые там,
как бледные бабочки, плавно носились
по чёрным и белым цветам.
И звуки холмились во мраке и блеске,
и ропот взбирался, и шёпот сбегал,
и ветер ночной раздувал занавески
и звёздное небо впускал.