Уладзімір Набокаў
Морам хвалююцца, ззяюць нябёсы.
Вось ён – дар Божы – бяры не бяры!
Вось яна – воля – прастэчаю босай –
Холад і ласка світальнай пары!
Сочныя травы хрумсцяць пад нагамі.
Гмахам бяжыць велізарны мой цень.
Неба асанну пяе над лугамі.
Кожная кветка – як поўня удзень.
Вось яна – воля – край любы і мілы!
Пух аблачын у ружовай мане...
Нібы ў імгле лебядзіныя крылы,
Ясныя думкі хвалююць мяне.
Божа! Вось – ісціна: свет твой цудоўны!
З ціхіх палеткаў сабраўшы расу,
Сэрца сваё – келіх, песнямі поўны,
Сціплай падзякай Табе данясу...
Владимир Набоков
Катится небо, дыша и блистая..
Вот он – дар Божий, бери не бери!
Вот она – воля, босая, простая,
Холод и золото звонкой зари!
Тень моя резкая – тень исполина.
Сочные стебли хрустят под ступнёй.
В воздухе звон. Розовеет равнина.
Каждый цветок – словно месяц дневной.
Вот она – воля, босая, простая!
Пух облаков на рассветной кайме…
И, как во тьме лебединая стая,
Ясные думы восходят в уме.
Боже! Воистину мир Твой чудесен!
Молча, собрав полевую росу,
Сердце моё, сердце, полное песен,
Не расплескав, до Тебя донесу…