Анна АТРОЩЕНКО
ВЕСНІКІ ВОСЕНІ
Увосень, як клін жураўліны,
Вяшчуе з нябёсаў журбу,
Зіхцяць, бы касцёр, зноў рабіны,
Я гэту часіну люблю.
Хай лета прайшло незваротна,
І горыч душу паласне,
А дзень будзе шэрым, самотным,
Які растрывожыць мяне.
Шукаць цеплыню я не стану,
І лета гукаць не змагу,
Здаецца, з густога туману
Па жоўтай лістоце іду.
Шукаю патрэбныя словы,
Каб зноў азірнуцца назад,
На клёнік высокі, барвовы,
Які цалаваў лістапад.
Анна АТРОЩЕНКО
Вестники осени
Когда журавлиная стая
По осени плачет с небес,
Люблю это время… Пылают
Мне алым рябины сквозь лес.
Пусть лето ушло без возврата,
И горек дымок от костра,
И мысли - как серая вата,
И долго светает с утра,
Дней теплых искать я не стану,
Пусть лето назад не позвать -
Я снова иду сквозь туманы
Слова среди листьев искать.
Найду, сохраню потаённо,
Замру, обернувшись назад:
Увижу как стройные клёны
Целует опять листопад.