Горечь. перевод с белорусского

Ольга Сафронова Таганрог
Анна АТРОЩЕНКО
ГОРЫЧ

Той сорак першы год далёкі…
Ці вып’ем горыч мы да дна?
Вунь зноўку чорныя аблокі,
Грымоты чуюцца здаля.

Здаецца мне, што каля поля
Ляжаць салдаты-юнакі...
У кожнага – свая ёсць доля,
Жыцця кароткія шляхі.

Вось толькі б утрымацца трошкі,
Атаку ворага адбіць!
І зіхацяць крывёй валошкі,
Ірвецца зноўку жыцця ніць…

Застыне сонейка ў зеніце,
Паветра – нібыта віно!
Салдат засне навекі ў жыце,
Збялелы, быццам палатно.

Застаўся палітрук адчайны…
І на парозе той бяды
Ён зведаў роспачы ўсе тайны,
Вайны крывавыя сляды.

Анна АТРОЩЕНКО
Горечь

Горечь

Тот год далёкий, сорок первый…
Как горечь нам испить до дна?
От грома снова дрогнут нервы,
И тучи чёрной тень страшна.

И вижу я: среди приволья
Солдаты юные лежат…
Их привела на это поле
Война. И нет пути назад.

Опять, во что бы то ни стало
Атаку вражью отразить!
И в васильках, от крови алых,
Рвалась до срока жизни нить...

И будет солнце вновь в зените,
А воздух – как глоток вина!
Но не для них – лежат убиты,
Во ржи, белее полотна.

И только политрук горячий,
Не узнавая белый свет,
Понять пытался: что же значит
Тех васильков кровавый цвет?