Касмічная залежнасць
Недзе страціў настрой: усю валіцца з рук,
І, бадай, без усякай прычыны.
Нібы думкі папаліся ў выкляты круг —
І страляеш чагосьці вачыма…
“Трэба штосьці зрабіць…”
Я не ведаю: што?
І не заню, ў каго запытацца?
Можа, лесам пайсці?
Ці спусціцца ў метро?
Ці ў каханні жанчыне прызнацца?
Трэ кагосьці знайсьці! Можа, лепш пачакаць?
Ён павінен прыйсці тэрмінова:
Ці Яго сустракаць, ці самому шукаць,
Ці прамовіць чароўнае слова?..
Вось канчаецца дзень,
Зноў ніхто не ідзе,
І нікога я зноў не знаходжу:
На вялікай, бяздумнай планеце людзей
Проста так да цябе не прыходзяць.
Трэба нешта зрабіць, каб змянілася штосьці!
Можа, ў госці схадзіць да суседа?
Не пайду…
“Што ж так ныюць суставы і косці?”
Што рабіць? Што чакаць? Дзе згубілася мэта?
Нехта йдзе…
Штосьці ёсць!
Набліжаецца Хтосьці…
Раптам жонка пытаецца: “Бачыў камету?”