Ты представлен бабочкой между стекол
ты представлен спичкой
куском огня
изобилием слов
иллюзией жизни
полетом из окон
ударом поддых
искрометным дождем января
¤
Ты з'яўляешся смерцю,
што дыхае вольным паветрам,
што дрыжыць пад нябесамі сонцам,
шануе сябе
ты цяпер ужо не жменя каменняў
на шляху неабмежнага часу,
ты стаў дужым сабой,
крыланогім стварэннем.
ты з'яўляешся трэццю бязмежнага мора,
што складае тлушчаныя мары
і рае заўжды назаўжды.
ціхім шэптам лясоў кам`енных,
акіянам магутнага богу,
чырвонаю часткай душы.