Конники. Никола Фурнаджиев

Юрий Сарсаков
                                       Ангелу Каралийчеву

Конники, конники, конники – поле безбрежное,
край мой и небо, горящее жарким огнём...
Где ты, народ мой, и где же земля та мятежная,
где мы, печальное ровное поле моё?

Сёла сгорели, и слышно стенание виселиц,
а над пустынными нивами ветер поёт.
Конники скачут, и плачет земля их кормилица,
плачет она, и неудержно гибель идет.

Злое копьё дерзко брошено в ширь необъятную –
кровью забрызгано, блещет под солнцем оно.
Небо сверкает огромными красными пятнами,
словно на нас гневно смотрит и небо само.

Конники, конники – братья над чёрною бездною,
край мой и небо, горящее жарким огнём!
Ветер несётся, и страшно мне, боже, и весело –
гибнет, смеясь, бесконечное поле моё.


Конници
                                       На Ангел Каралийчев

Конници, конници, конници, кървави конници,
моя родино и пламнало родно небе...
Де е народа и де е земята бунтовница,
де сме, о мое печално и равно поле?

Там изгоряха селата и пеят бесилките,
вятъра стене над пустите ниви сега.
Конници идат и плаче земята родилката,
сякаш че плаче и пее, и иде смъртта.

Острото копие, хвърлено дръзко в просторите,
свети под слънцето днеска оплискано в кръв;
греят на свода огромни, червени прозорците,
сякаш и сводът отгоре ни гледа със стръв.

Конници, конници – братя над бездни надвесени,
моя родино и пламнало родно небе!
Вятърът иде, и страшно е, майко, и весело,
пей и умира просторното равно поле!