Бронислав Май. Ты рано утром ушла, и, будто случай

 

               Бронислав Май.


               Ты рано утром ушла, и будто случайно оставила...


               Глеб Ходорковский

          
           Ты рано утром ушла, и, будто случайно, оставила
           подаренные ландыши и комната вся полнА
           мрачным запахом этой ночи
                Я переполнен ею
           и смотрю на Вислу, вкалывающую с рассвета:
           через шлюз роботяги тянут барку с Углем -
           движения их точны и рассчитанны, говорят
           скупо, порою достаточно жеста
           руки.
                Отплывает барка, наполненная тяжело
           своим осмысленным грузом. - Если стихи
           я всё же буду писать, то только словами
           понятными и простыми как факты: река,
           запах цветов, жест,
           понятный для двух человек
           и того,
           кто на смотрит них.
          
                Это всё. 
                И только это
                бесконечно
                перерастает нас.         
          
          
               
           *** Wychodz;c rano, niby przypadkiem, zostawi;a…

Wychodz;c rano, niby przypadkiem, zostawi;a
darowane konwalie i ci;gle nape;nia pok;j
mrocznym zapachem ta noc. Wype;niony,
patrz; teraz na haruj;c; od ;witu Wis;;:
robotnicy ci;gn; przez ;luz; bark; z w;glem -
ich ruchy niezb;dne i skuteczne, m;wi;,
ile trzeba, ;eby si; zrozumie;, czasem tylko
gest r;ki. Barka odp;ywa ci;;ko wype;niona
swoim sensownym ;adunkiem. - Je;eli mimo to
b;d; pisa; wiersze: tylko s;owa niezb;dne,
by si; porozumie;, proste fakty: rzeka,
zapach kwiat;w, ruch r;ki zrozumia;y
dla dw;ch ludzi i tego, kto
na nich patrzy. To jest
wszystko. I tylko to
nas niesko;czenie przerasta.



***To miejsce, w kt;rym tak kocha;em…

To miejsce, w kt;rym tak kocha;em: m;odniak -
biegali;my wci;; widz;c nad drzewkami swoje g;owy -
jest wysokim lasem. Jest ciemno. Nie widz;: wyj;;,
jak najpr;dzej st;d wyj;;. Na s;o;ce, na drog;,
kt;ra ca;a jeszcze przede mn;, to tylko jej pocz;tek tam
zosta;. “Kocha;em” znaczy: “b;d; kocha;”, nic wi;cej.
Nic wi;cej wobec rosn;cych m;odych drzew: kocha;.
I powraca;: bez l;ku, przystawa; w lesie, kt;ry b;dzie
coraz wy;szy, pe;en wilgotnego cienia, coraz pe;niejszy
cieni tych, kt;rych kocha;em, jak
nigdy potem, nikogo.