Быццам казка, быў вечар зiмовы,
Разгулялася ў дрэвах мяцелiца.
Ты шаптаў мне дзiвосныя словы:
«Я кахаю цябе, летуценнiца!»
Панаваў у леснiчоўцы змрок,
Сагравала цяплом печка-каменка,
Ты мне кляўся, даваў зарок:
« Ты адна у мяне каханая!
Ты адна на усе жыццё,
Не забудуцца лес i мяцелiца,
Не адыдуць у небыццё
Мае словы к табе, летуценнiца!»
Горкi лёс раскiдаў, развеў,
Але только завые мяцелiца,
Клiча голас твой зноў i зноў :
« Я чакаю цябе, летуценнiца!..»