О, я не з тых лісліўцаў, хто пяе
Сваім каханым оду прыгажосці
І аздабляе фарбамі яе,
Каб атрымаць напышлівае штосьці;
Хто іх раўнае з неба мілатой,
З яскравым сонцам, зоркай таямнічай,
З вясновай кветкай, поўняй залатой,
З усім, што дзівіць рэдкасным абліччам.
Дазволь, цябе заўсёды буду я
Ў сваіх санетах шчыра апяваці -
Бо ты і гэтак, любая мая,
Мілей за ўсіх, народжаных ад маці.
Хай услаўляе хтось любоў сваю,
Я ж не хвалю, бо я не прадаю.
W.Shakespeare, Sonet 21
So is it not with me as with that Muse,
Stirred by a painted beauty to his verse,
Who heaven itself for ornament doth use,
And every fair with his fair doth rehearse,
Making a couplement of proud compare
With sun and moon, with earth and sea's rich gems,
With April's first-born flowers, and all things rare
That heaven's air in this huge rondure hems.
О let me, true in love, but truly write,
And then believe me, my love is as fair
As any mother's child, though not so bright
As those gold candles fixed in heaven's air:
Let them say more that like of hearsay well,
I will not praise that purpose not to sell.