Прытомлены вандроўкаю сваёй,
Кідаю ў ложак цела – адпачыць.
Ды розум парушае мой спакой -
Ірвецца ў думках шлях мой аднавіць.
Употай адпраўляе да цябе
Марэнняў-пілігрымаў чараду –
І вочы, нібы самі па сабе,
Паўночную губляюць слепату.
Я бачу… ды не змрок, і не туман,
Не прывіда асмужанага цень –
Цябе, мой найкаштоўнейшы брыльянт,
Што зноў ператварае ноч у дзень.
І думкамі, і целам я з табой.
Ты - мой неўтамаваны неспакой…
W. Shakespeare, Sonet 27
Weary with toil, I baste me to my bed,
The dear repose for limbs with travel tired,
But then begins a journey m my head,
To work my mind, when body's work's expired;
For then my thoughts (from far where I abide)
Intend a zealous pilgrimage to thee,
And keep my drooping eyelids open wide,
Looking on darkness which the blind do see;
Save that my soul's imaginary sight
Presents thy shadow to my sightless view,
Which, like a jewel (hung in ghastly night),
Makes black night beauteous, and her old face new.
Lo thus by day my limbs, by night my mind,
For thee, and for myself, no quiet find.
Паэтычная старонка Таццяны Дзям'янавай www.lightynna.ru