Каханне – ліхаманка… Жар залью –
І зноў нутро калоціцца ад смагі
І немач неспатольную маю
Ўсё болей распаляе хмелем брагі.
Мне розум, пільны ўрач, прапанаваў
Шмат лекаў ад хваробы майго сэрца,
Ды я ж яго не слухаў, бо кахаў...
І вось – мне недалёка ўжо да смерці…
Цяпер не ўратавацца мне ніяк:
Мой розум назаўжды мяне пакінуў -
І думкі ў смуце зблыталіся так,
Што тлум паліўся словамі маімі…
Я кляўся: ты - выток майго святла,
А ты – пякельны вір, мая імгла…
Паэтычная старонка Таццяны Дзям'янавай www.lightynna.ru
W.Shakespeare, Sonet 147
My love is as a fever, longing still
For that which longer nurseth the disease,
Feeding on that which doth preserve the ill,
The uncertain sickly appetite to please.
My reason, the physician to my love,
Angry that his prescriptions are not kept,
Hath left me, and I desperate now approve
Desire is death, which physic did except.
Past cure I am, now reason is past care,
And frantic-mad with evermore unrest;
My thoughts and my discourse as madmen's are,
At random from the truth vainly express'd;
For I have sworn thee fair and thought thee bright,
Who art as black as hell, as dark as night.