Калі я бачу, што жывое ўсё
Красуе толькі крохкае імгненне
І што на шоў пад назваю “жыццё”
Ўплывае нават зорак зіхаценне;
Калі гляджу, што лёсамі людзей
І ростам траў адно кіруе неба -
Як толькі дасканаласць расцвіце,
Так тут жа і пялёсткі ўсцелюць глебу;
Тады мне вочы кажуць: "Покуль ты
Пануеш дзіўнай свежасцю юнацтва,
За выкраданне гэтай мілаты
Звяданне з часам могуць паспрачацца".
І я схаплюся з імі за цябе,
Красу тваю вяртаючы табе.
Паэтычная старонка Таццяны Дзям'янавай www.lightynna.ru
W. Shakespeare, Sonet 15
When I consider every thing that grows
Holds in perfection but a little moment,
That this huge stage presenteth nought but shows
Whereon the stars in secret influence comment;
When I perceive that men as plants increase,
Cheered and cheque'd even by the self-same sky,
Vaunt in their youthful sap, at height decrease,
And wear their brave state out of memory;
Then the conceit of this inconstant stay
Sets you most rich in youth before my sight,
Where wasteful Time debateth with Decay,
To change your day of youth to sullied night;
And all in war with Time for love of you,
As he takes from you, I engraft you new.