Праз сорак зім, якія зменяць твар
І збаразняць палеткі прыгажосці,
Ў тваёй красе не дзіўны Божы дар,
А шкумаццё старызны ўбачыць хтосьці.
Яшчэ й пакпіць: “ Ну, й дзе, брат, гонар твой?
Дзе мілата гадоў тваіх юнацкіх?..”
Што ты ў адказ прамовіш, мілы мой?
Тваім вачам ці будзе, дзе схавацца?
Куды лягчэй было б, калі б ты мог
Так адказаць: “Краса мая ў нашчадку:
Ў маё дзіцё мой выгляд перацёк,
Я ўсё яму пакінуў без астатку…”
Якое шчасце - з сынам побач зноў
Адчуць, што ў ім твая палае кроў!
Паэтычная старонка Таццяны Дзям'янавай www.lightynna.ru
W.Shakespeare Sonet 2
When forty winters shall beseige thy brow,
And dig deep trenches in thy beauty's field,
Thy youth's proud livery, so gazed on now,
Will be a tatter'd weed, of small worth held:
Then being ask'd where all thy beauty lies,
Where all the treasure of thy lusty days,
To say, within thine own deep-sunken eyes,
Were an all-eating shame and thriftless praise.
How much more praise deserved thy beauty's use,
If thou couldst answer 'This fair child of mine
Shall sum my count and make my old excuse,'
Proving his beauty by succession thine!
This were to be new made when thou art old,
And see thy blood warm when thou feel'st it cold.