Так існаваць? Ды лепей я памру,
Чым на бязвер’і цешыцца маной
І назіраць абраных галайстру
І перасыць нікчэмнасці дурной,
І шанаванне сквапнай хітрыні,
І гвалтаванне цноты там і тут,
І жорсткі здзек над святасцю любві,
І баль знясілля там, дзе сіла — цуд,
І шал мастацтва ў путах-ланцугах,
І дабрадзейнасць — найміткай у зла,
І тлум нявуцтва — у кіраўніках,
І прастату, што ў глупства перайшла.
Чым з гэтым жыць, лягчэй ужо сканаць...
Але шкада... любоў сваю кідаць...
W. Shakespeare, Sonet 66
Tired with all these, for restful death I cry,
As, to behold desert a beggar born,
And needy nothing trimm'd in jollity,
And purest faith unhappily forsworn,
And guilded honour shamefully misplaced,
And maiden virtue rudely strumpeted,
And right perfection wrongfully disgraced,
And strength by limping sway disabled,
And art made tongue-tied by authority,
And folly doctor-like controlling skill,
And simple truth miscall'd simplicity,
And captive good attending captain ill:
Tired with all these, from these would I be gone,
Save that, to die, I leave my love alone.
Паэтычная старонка Таццяны Дзям'янавай www.lightynna.ru