Новыя словы ніколі не змогуць,
Лёс зразумець ад крыжа да труны,
Зрокам убачыўшы востраў далекі,
Там апынуцца, без крока насустрач,
Табе не падсілу, не паляціш!
Счасце без будучыні, а ні магчыма!
Як немагчыма затрымаць час...
Лед на вачах можа доўга іскрыцца,
Але ж яму не скаваць нас...
Будуць усе бегчы хвіліны, гадзіны,
Стане жыцце забыццем на заўжды,
Вымрэ усе тое, што мы не спынілі -
Усе прыпыніўшы, знікнеш тут, ты!
Будзеш блукаці сярод пустэлі,
Дзе больш жывога часу няма,
Але ужо позна, ты, зразумееш -
Наш рухавік маўкліўвы загас,
А твае словы сярод паветра,
Не набываюць ніякага сэнсу,
Мова твае больш нішто,
Ты насеннем...
ляжаш у глебе, вочы заплюшчыш...
І ніколі не будзеш спрачацца с высновай-
Не можа па свеце блукаці ніводна істота,
Бо адзінота ніводнага... а ні спасе...