Сонца з ім разам прачнецца,
Вецер адправіць у дарогу,
Вечар дасць адпачынак,
Ноч, яго, сном адорыць...
На хвалях мелодыі сэрца,
Плывуць яго думкі ў далечу,
Па рэках надзеяў чарговых,
Да мораў, безмежавых, мроі!
Там шчасце яго пахавана,
Сярод берагоў аксамітыных,
Нябесаў бялесых, хмараў блакітных
Яго зорка прытулак знайшла
У вуснах малітвы адчаю,
Хутчэй бы, сустрэцца з натхненнем,
А побач такіх жа путнікаў зграі,
Якіх за туманам яму неразгледзіць!
Адна з ім сястра-адзінота засталася,
Калі ўсе зніклі ў роспачы зорнай,
Адчай толькі пісьмы яму дасылае,
І злосць без дазволу ў сны пранікае...