К сожалению, не запомнила автора стихотворения,
после прочтения которого возникло вот это:
Нiхто не ведае, як цяжка мне,
Балiць душа мая, балiць…
Жыву, нiбыта я у сне-
Пачуццi верх над розумам бяруць.
Я ведаю, што грэшнiца, але не варта шкадаваць,
Бо шчасце- ноша далiкатная.
Я не чакала, што так можа мне пашанцаваць
I буду я яшчэ камусь каханаю.
Але душа мая крычыць у роспачы,
Нiбыта я стаю над безданню,
Прайсцi жыццё не можам побач мы,
I без яго цяпер не змагу жыць, я ведаю…
Благодарна за вдохновение.