Цяжарам на плечы, мова наша легла,
Людзям тым, што жыцця, без яе не мелі,
Мовай просталюднай, моваю сялянскай,
Адмывалі люд, наш, чысцілі ад гразі!
Белыя старонкі захапіўшы слова,
Чаравалі праўдай, спробай песні новай...
І яна гучала, найграмчэй па свеце,
Бо яе спявалі... Беларусі дзеці!
Думкі прачыналіся ў жабрацкай хаце,
Доляю і лёсам - сталі разважанні...
На лісце паперы, роднай, сваей, мовай
Мужна... і балюча, ЁН!, складаў аковы...
ЁН! - народ адзіны! ЁН! - народ разумны!
Ціхі, працавіты... непадатны хлусіць...
Беларускай хаце – стаць жа палацам -
Гаспадарыць, значыць - хопіць ужо батрачыць!
P.S. Прысвечана “Нашай Ніве”(1906-1915 гг.) З вечнай пашанай да вашай справы адараджэння мовы, сумлення, пашаны да сябе і свайго народу!