"Спакуса - абняць,
Каб аж костачкі хруснулі"
Мікола Маляўка
Ото ж трапіўся зяць:
Канавал, касталом -
Дачку мусіў аддаць,
Бо пілі ж за сталом.
Ціш ды цемень начы,
Чую - хруснуў хрыбет:
Дачка рэўмя крычыць,
На падмогу заве.
Ён - звяруга такі,
Пачаў рэбры ламаць,
Ногі, пальцы рукі -
Эх, едры ж яго маць.
Ранкам выйшаў, сапе -
Вочы некуды дзець:
"За навуку цябе
Шчыра дзякую, цесць!".