СІНЯЕ СОНЦА
Старасвецкі дом, прыгожы пляц
Са старым узорчатым парканам.
Я сюды прыходжу, бы ў палац,
Госцем выпадковым і жаданым.
Проста так, спытацца: што чуваць.
Пачакаюць клопаты і справы.
А ў самога кругам галава
Ад пяшчоты, гутаркі і кавы.
Нам дваім утульна за сталом.
Вочы гаспадыні слепяць сінню.
Я люблю гасцінны гэты дом,
Бо даўно кахаю гаспадыню.
У яе такі нявінны смех,
Мілы твар, наіўнасць разважанняў,
Што кахаць ніколечкі не грэх.
Грэх, калі няма ў душы кахання.
Пазіраю, слухаю, маўчу.
Што сказаць? Ёй не патрэбны словы:
Столькі сонца сіняга ўваччу
Доказам спасцігнутай высновы!
14 верасня 2010 г.