Галасiла выпь, а над дрыгвою
Полыхi блукаючых агнёу.
У маркоте пад старой вярбою
Ад спякоты лясавiк самлеу.
Не адно у лесе жыу стагодзе,
Ад агню свой лес ён баранiу,
З наваколлем быу заужды у згодзе,
Кожную ялiначку расцiу.
Ён людзей дарэмна не палохау,
Дазваляу збiраць свае дары.
Спевы птушак с захапленнем слухау,
Сябрукамi лепшымi – звяры.
…Нешта сумам зацягнула вочы,
Адзiнота хмарай напаузла.
Да людзей стары падацца хоча -
На сяле кабета дзесь жыла.
Да яе бы сэрцам прытулiцца,
Ды адчуць кахання прыгажосць!
Ён старанны! Можа ён сгадзiцца?
Эх, вярнуць бы дзеду маладосць!...