Хлусня ўсё гэта – час не лечыць!
Бо, як забыцца ні хачу,
Дасюль, сшалеўшы, у пустэчу
Імя ўсё тое жа шапчу.
Яно і ежа, і пітво мне,
І ўсё, што лепшага было, –
Мае жыццё - урок любові,
Мае дыханне і святло.
Яно – бы стрэмка ў маім сэрцы -
Балюча цісне, і свярбіць,
І не дае мне ні памерці,
Ані як-небудзь разлюбіць.
Спрадвечны бой душы і цела…
“Даволі, кінь!”,- кажу сабе…
Але ж, каханне – звар’яцела...
Ўсё роўна цягне… Да цябе…