Зусім не сонца – бляск яе вачэй
І не каралы – вуснаў спелы тон.
Бялюткасць грудзяў снега не ярчэй
Ды й валасы – не хвалі наўздагон.
З квіценнем роз шыкоўных на кустах
Не параўнаю скроняў прыгажосць.
І любы пах – маёй каханай пах –
Не лепшы водар з тых, што ў свеце ёсць.
Мне так прыемна голас мілай чуць,
Але ж і ён – не спевы салаў’я.
Калі ж на Багіні недзе існуюць,
Тут, на зямлі, адзіная – мая.
Таму, напэўна, так яна цудоўна,
І ёй не трэба слоў маны любоўнай…
W.Shakespeare, Sonet 130.
My mistress' eyes are nothing like the sun;
Coral is far more red than her lips' red;
If snow be white, why then her breasts are dun;
If hairs be wires, black wires grow on her head.
I have seen roses damask'd, red and white,
But no such roses see I in her cheeks;
And in some perfumes is there more delight
Than in the breath that from my mistress reeks.
I love to hear her speak, yet well I know
That music hath a far more pleasing sound;
I grant I never saw a goddess go;
My mistress, when she walks, treads on the ground:
And yet, by heaven, I think my love as rare
As any she belied with false compare.