ВЕРНІЦА КАХАННЯ
Было – і адышло,
Ужо не вернецца…
Адлюстравала шкло
Кахання верніцу.
Лістамі па вясне
Мне квецень падала
Ад тых, хто здрадзіў мне,
Каму я здрадзіла.
І восеньскіх дароў
Плады нямалыя…
Хто быў кахаць гатоў,
Не пакахала я.
Бо дадзена мне ўмець
Са сталым вопытам
Ужо не блытаць медзь
З чырвонным золатам…
…Над здрадай і маной
Зіхціць і свеціцца
Ў люстэрку прада мной –
Кахання верніца.
Зімовая туга
Другім пасцелена,
А на маіх лугах
Яшчэ ўсё зелена!