Апусцела дарога над нашым ніўём,
Нечутны калоссеў і траў сладкі звон,
Небачна навокал зялёнай травы,
І сонца не мае звычайнай красы...
Прыйшло зацішша на бераг ракі,
Ні гоману птушак,
Ні шуму дуброў,
Усё ў спячку прыходзіць кругом.
Прырода гатуе сваё аднаўленне,
На змену старому прыйдзе узнаўленне-
Пачакать толькі прыйдзецца трошкі,
Ісці па следзе, крывою дарожкай...
Насустрач вятрам, непаходам і грозам,
Скарбам прыроды запасціся сурёзным,
На ўсё што табе перамінае,
Прырода лекі ужо падабрала.
Твая ж праблема, як чалавека,
Знайсці адказы на свае патрэбы.
Толькі не знішчы прыроду!
Ты, чалавек, не аснова сусвету
Ты не галоўны, адзіны, а толькі
Маленькая частка - вялікай краіны!
Краіны дзе кожны выконваць свае абавязкі,
Павінен па-совесці і без падказкі
За летам восень, за зімою - вясна!
І гэта закладзена ужо здаўна,
Не заяц, ваўка ганяе па полі,
А воўк упіваецца зайца крывёю!
Ты ж, чалавек, прыроды уставы,
З пачатку часу свайго існавання,
Толькі і робіш,
Што парушаеш!
Многія гэту прымету ўжо падлічалі,
Часіну суда не раз абвяшчалі,
Аднак не збываюцца гэтыя кары,
Чалавек, як надзіва, ўсё не знікае...
Знішчае жывелу, птушак, расліны,
Апустошвае недры Зямлі нерушымай!
І цягне яго як адно, так другое,
Шукае ён новыя месцы разбою!
Ці то на небе, ці то на зямлі-
Чалавек прагне, жадае крыві!
Ні буду прарокам, ні буду суддзёй
У чалавека ёсць выхад адзіны-
Месца сваё знайсці, як расліна,
Альбо як вірус варожы загінуць.