БЕЛЫ ПРАЕКТ
[b]БЕЛЫ АРХIПЕЛАГ! Версiя 2004-2008[/b]
*
ЧАСТКА 1
*
Нехта з горада Мастоў
З iмем простым В. Лявон
Напiсаў у Вашынгтон,
I разануў вось праўду гэтку:
Беларусам ёсць сказаць што Белу Свету!
Грошай дайце на такi праэкт,
Бо Лявонавы iдэi не пачуе ўся планета.
*
А чаму пiсаў ён у Вашынгтон?
Дык вядома – там старэйшы Белы Дом!
*
Думаеце, што такi Лявон прастак?
Ды не, гэта зусiм не так!
Ён у Неба паглядзеў,
Там убачыў Белы Сад!
I падумаў, як жа так,
Праiзносiм толькi рэчы,
Вёска ж наша ну нiяк,
Не парве з сваёй галечай.
*
Трэба ж нешта ўсiм сказаць,
I не простае, не ў тоне,
Чутным толькi у Вашынгтоне.
А сказаць такi завет,
Каб пачуў яго ўвесь свет!
*
А завет гучыць вось так:
Беларусам трэба ўсiм перасялiцца ў Сад!
З самага пачатку маладым, з iмi пойдуць i старыя,
Жыць у радавым маёнтку на сваёй сядзiбе!
У Белым Садзе, у Белым Свеце!
Потым Сад усталяваць, цудоўны БЕЛЫ на ўсёй планеце.
Нават у Сады пераўтварыць
Усе cтаронкi, сайты ў Iнэце!
*
А ў Горняй Сферы ёсць закон,
Толькi хто започне дбаць аб Прыгажосцi,
Дык адразу шлюць ганцоў у госцi –
Белых, ды на Белых Конях!
Глядзяць, шукаюць у людзях штосьцi.
А як убачаць, дык маланкай пасылаюць зноў –
БЕЛЫХ КОННIКАў, АРЛОў!
*
Значыць, як тут нi круцi,
Была ў Лявона рацыя.
Бо хутка з Луга Белага прыйшла
КНIГА БЕЛАЯ ЖЫЦЦЯ
З праграмай рэевангелiзацыi –
Трэцяе прарочаства
Фацiмскай Маткi Боскай!
I не адкуль-нiбудзь, а з беларускай вёскi!
Усяленская Iдэя Белая – для ўсiх людзей, для Свету цэлага,
Як перасялiцца ў Цывiлiзацыю з вялiкай назвай – БЕЛАЯ!
А слова «Белы», а цi «Белая» заўсёды мелi й маюць сэнс адзiн –
Прыгожая i Савяршэнная!
*
Прайшло з пары той мала часу,
А ад Iдэi Белае няма спакою, спасу.
Вось Астравец пупам Зямлі сябе назваў,
А Бярэзiно ня хоча быць правiнцыяй,
А Цэнтрам – не Краiны, Свету,
Не, вышэй бярыце, без сумнення:
Цэнтрам – аж усёй Усяленнай!
*
Вось гэта скок – прыгожы, смелы,
Аж да ўзроўню Коннiкаў, Арлоў Нябесных Белых!
А можа i яшчэ вышэй!
А чым вышэй, ды тым Бялей –
А, значыць, Прыгажэй, ды Савяршэнней!
Так людзi i павiнны паднiмацца да ўзроўню Богачалавецтва!
На жаль, няма такога, бо ад эвалюцыi ўгору адвялi людзей,
Схаваўшы Icцiну ад чалавецтва, i яе замянiўшы верамi.
*
Вось Кнiга Белая Жыцця й прышла на Землю,
I Iсцiну звяртяе людзям, чалавецтву!
I нi адкуль сабе прышла, з чужых якiх зямель,
А з глыбiнi нарда Белага!
Усяленская Iдэя Белая – для ўсiх людзей, для Свету цэлага,
Як пасялiцца ў Цывiлiзацыi вялiкай новай – БЕЛАЙ!
А слова «Белы», а цi «Белая» заўсёды мелi й маюць сэнс адзiн –
Прыгожая i Савяршэнная!
*
Дык вось, мы гаварылi пра Бярэзiно.
А ў Лiозна, цi Лiёзна, Лёзна – шчэ смялей пачуць вы можаце:
Жыць можа чалавек у Рыо, ў Новым Йорку,
А нарадзiцца трэба – толькi ў Лiёзна!
А калi не павязло, ўсе ж паправiць можна.
Адгадайце што зрабiць?
Ясна, пасяцiць Лiёзна!
Там вам i шапнуць на вуха – цiхенька i асцярожна,
Што й прэзiдэнт – не прэзiдэнт,
Хай ён са Шклову, а цi нават з Гродна…
Усё, цяпер ня будзе так!
Прэзiдэнт павiнен быць –
Толькi з самаго; Лiозна, цi Лiёзна, Лёзна…!
Накрайняк, павiнен ён хоць пасяцiць Лiёзна.
*
Ды й Мiёры сёння – пэўны Цэнтр!
Мiёры – значыць ёрыць, а цi ярыць на ўвесь мiр, цi свет!
Ярыла, як вядома, – гэта наша Сонца.
Дык што тут нават гаварыць бясконца:
Мiёры – яраць, прасвятляюць Свет!
Гэта ж, хлопы, стопрацэнтны БЕЛЫ, нiякi другi, ПРАЕКТ!
*
У Мастах вось толькi нешта доўга моладзь разважае, як узляцець,
Ды й назваць свой горад Цэнтрам Усяленнай!
*
Ящэ глядзiце, людзi як мяняюцца пасля прыходу Белай Кнiгi.
Адзiн хлапец са Смилавiч пicаў, што светам кiраваць не брыдка,
А брыдка кепска кiраваць, неэффектыўна.
А вось Strateg, што з Лiды, ён даволi прама кажа,
Што нам няма куды ужо адступаць,
Зямля за намi толькi засталася,
I да Усяленскага ўзроўню трэба паднiмацца!
*
Мяркуеце, што гэта – ўсё? Нiсколькi!
Зачаткi гэта БЕЛАГА ПРАЕКТУ – руху з Белае Зямлi Угору!
Вялiкага патоку ў Белыя Сады Усяленскiя – ў Вялiкiм Космасе!
А на Зямлi ўзнiкнення руху на сядзiбы радавыя, у маёнткi моладзi!
Вы вось паслухайце сюды – даволi iнтэрэсна кожнаму!
*
ЧАСТКА 2
*
Сам Бацька ўпаў зусiм у турботы,
Як Кнiгу Белую ён прачытаў,
Так пасвятлеў, ды трохi БЕЛЫМ стаў,
I спаць спакойна перастаў.
То ў неба, ў зоркi паглядзiць,
То доўга, доўга ён маўчыць.
Мяркуе, значыцца, каб нешта гэтакае ўчынiць,
Каб цэламу народу дагадзiць.
*
Ну, што падараваў сябе народу, ды надоўга гэтак –
Дык то ж само сабой. То – дрэбнае.
А трэба ж нешта тут зрабiць,
Каб было ўсiм, усiм патрэбнае.
Для белых i чырвоных, для галубых, зялёных –
Для ўсiх неверагоднае!
*
Аднойчы Бацька рана ўстаў, як сойка,
Чуць запрыкмецiўшы святло.
I вось тут Бацьку павяло...
*
Паклiкаў ён усё акружэнне,
Угору грозна паглядзеў,
Ды зарычаў, як леў:
Вы ўсе тут у мяне дармаеды,
Сядзiце ў крэслах i не дбаеце,
Тым часам Белыя Арлы i Коннiкi ў нас
Па Беларусi ўсёй лятаюць,
I падбухторваюць народ, ды маладых спачатку.
Аб чым, пытаюся я вас, мне адкажыце ясна?
Не ведаеце? Дык ператрахнуць бы тут усiх вас.
*
Вялiкiя iдэi сёння будзяць Беларусь!
А вы нi галавою, i нi ў вус.
Ня ведаеце нават, мы ўжо – Цэнтр Усяленнай!
Ня вы! Вас абыйшло Бярэзiно!
Яно ўжо выставiла ў Iнэце:
«Моя провинция – Центр Вселенной!
Березино – прорыв в другое измерение!».
Лiёзна, Навагрудак рвуцца называцца Цэнтрамi Усяленнай.
Гэта щэ куды ня шло, а вось Масты з Лявонам…
*
Таму прашу ў вас адно:
Злятайце як хутчэй у Бярэзiно,
I можа да Лявона, ды ў Лiёзна,
Спытайце, што, адкуль, чаму i да чаго?
*
ЧАСТКА 3
*
I разляцелiся ганцы,
Хто ў Бярэзiно, а хто ў Масты, ды шчэ куды.
Звярнулiся i рапартуюць:
Усё ў парадку, i ня кепска,
Цэнтр адпiсалi мы ад Навагрудку i Бярэзiно да Менску!
*
Як адпiсалi? У якiм жа сэнсе?
*
А вось паслухайце, Рыгорыч: У Бярэзiно, гары яно,
Нiкога, акрамя там нейкага старога,
На нашым, на прыземным узроўнi не вiдаць.
Усе там землi пад Cядзiбы Белыя шукаюць,
Сябе ўсе Цэнтрамi Усяленнай аб’яўляюць,
Ды ў Горнiх Сферах там сабе лятаюць.
*
Ну, клiкнулi таго старога,
Ды й пагутарылi з iм з час, ня менш,
Ён i падпiсаў паперу:
“Сугласны я, хай будзе цэнтар ваш у Менску!”
Неяк усмiхнуўся сабе ў вус,
Ды й згiнуў, як у норцы вуж.
*
Паехалi мы й да Лявона, да Мастоў,
Што на трох рэках i дзе пяць мастоў,
Сярод кустоў зялёных, векавых дубоў…
Дык валам пiсьмы йдуць там да Лявона
З парадамi з усiх старон
Паслом паехаць у Стакгольм, цi ў Вашынгтон.
Калi спыталi ў самаго Лявона,
Пацвердзiў ён адно:
Ня хоча ён нi ў Стакгольм, нi ў Вашынгтон,
Ён стаў вышэй за iх, ды й чуў ужо ён пра Бярэзiно.
Хачу, казаў, служыць, ды Белы Сад стварыць
Нi дз нiбудзь – у Сузор’i Арыён!
Чаму туды, ды й дзе, гарыць яно, той Арыён,
Нiяк не захацеў тлумачыць ён.
*
А ўсе там кажуць: Брава, наш Лявоне!
Вось гэта па-мастоўскi!
З кустоў, з-пад векавых дубоў, з Мастоў
Цяпер ня толькi напiсаў у Белы дом у Вашынгтон,
А рвецца прама ў Сузор’е Арыён!
*
Былi ў Вiцебску, ў Гомелi, ў Лёзна, й ня толькi.
Там неяк мудра ўсе маўчаць, нiбыдта што набралi ў рот,
Ды землi пад маёнткi i сядзiбы падбiраюць.
Усе навiны Белыя збiраюць,
Чытаюць iх – больш пра сябе, ды разважаюць...
Мяркуюць, як другiх Угору прапусцiць,
А потым усiх iх разам абскачыць!
*
I ў Дзятлава рух гэты Белы ужо даплыў,
Там сталi разважаць пра моладзь пазiтыўную,
Ды пачалi ўсё больш i больш асазнаваць,
Што ў дыскатэках iх трасуцца толькi дзятлы,
Мазгi там паступова вытрахаюць –
Апошнiя, што ад Прыроды скудныя i так.
*
А што там робiцца ў Навагрудку,
Нам стала нават неяк жутка.
Там Цэнтр таксама ўтварылi,
Фiламатаў, фiларэтаў –
Прагных, значыць, да свабоды, ведаў, добрадзецелi.
Ну, як зрабiў паэт Мiцкевiч у былой Расеi…
Сайт свой утварылi ў Iнэце,
Якi цяжэй знайсцi, чым у нас руду:
www.navahrudak.newmail.ru.
Ды толькi на ангельскай, польскай мовах,
На рускай, беларускай там няма нiчога…!?
А хто на гэта даў iм грошы, разумееце, Рыгорыч...
*
Пыталi мы iх вельмi доўга –
Паўсюды, i, канешне, на гары Мiндоўга
(то значыць – Мiхаiл, цi проста Мiня, Доўгi,
I як святы Архангел Мiхаiл на Навагрудскiм гербе
Ён важыць там нi што сабе якое дрэбнае, а веды!).
*
Дык вось што там яны казалi нам:
Пры гэткай тупой, нацыяналiстычнай хвалi
Да мовы белай, шавiнiзму да другiх,
Напэўна хутка па ўсёй краiне
Нiхто ня зможа на ангельскай, рускай мове гаварыць.
Толькi мова беларуская i нi якiх другiх!
*
А чым рэевангелiзацыю рабiць, i Iсцiну звяртаць да ўсiх людзей?
Як распаўсюджваць нам пра Белую Цывiлiзацыю з сядзiб iдэi
Пры тым, што мову белую, як рускую, ангельскую, не ведаюць у свеце?
Дык вось, пакуль ангельская, ня белая,
Шчэ мовай мiжнароднай застаецца,
Яе нам трэба ўжываць, афiцыяльнаю прыняць,
Ды з дапамогаю ангельскай, рускай мовы нам старацца
У свеце Белую Iдэю прадстаўляць.
*
Чаго чакаць, пакуль той Белы Cвет
Навучыць добра мову белую!
*
Пра польскую мы запыталi гэтых фiлаў, а цi матаў:
Дык што, яна цяпер ў Навагрудку ёсць афiцыяльная?
Цi можа i яна святоўнай стане?
Пра кнiгу iх Гасьцёўную спыталi,
Чаму яна, неяк далёка так ад вас,
На рускай, беларускай мовах нельга там нiчога напiсаць,
Нiбыдта там яна для нейкай сувзi Усяленскай, цi глабальнай…!?
Нiчога нам яны пра кнiгу, ды пра мову польскую не адказалi.
А можа не хапiла фiламатства… – ведаў значыць.
*
Мiж тым, пра фiламатcтва – так яны сказалi жорстка, i даволi проста:
Шаноўныя Вы нашы госьцi,
Дык, гэта – прага ўгору й да ведаў самых розных,
Яны толькi й прыносяць людзям штосьцi,
Вядуць да лепшага жыцця – у Дастатку й ў Прыгажосцi!
Без ведаў – чалавек нiшто!
*
Калi прыток iдэй i новых ведаў у краiне – нуль,
Асаблiва ў Цэнтры, дык паляпшэнню ўзяцца зкуль?
Тады й ўлада – «сасуд хрупкi», а не крэпкi!
Разбiцца рызыкуе на кавалачкi, нашчэнт!
Гэта добра ведаюць у Вашым Цэнтры-Менску…
Духу фiламатаў не хапае ў Вашым Цэнтры…
*
А веды, новыя iдэi – гэта сiла!
Якая не адно балота асушыла,
I не адзiны Цэнтр высока ўзнясла!
А з вышынi палёту Белага Арла
Зусiм другою бачыцца Зямля!
*
Спыталi мы ў гэтых фiлаў, а цi матаў:
Для гэтакiх палётаў, ды праектаў файных
У нас у кiшэнях грошай з гуль,
А грошы вашыя, яны плывуць адкуль?
*
Кажуць: грошы – не парок,
Самi робяць велькi скок,
Пасля таго, як заiмееш мэту – ды чым вышэй i прыгажэй,
Самую неверагодную,
Не аднаму, а ўсiм прыгодную.
Напрыклад, як у нас, у фiламатаў з Новых Груд:
Мэты пра ўзлёт, ды рост праз веды, i нiчога дрэбнага,
Дык шляхамi неiспавядзiмымi
Сам прыляцiць мяшок з грашыма…
*
Далей спыталi мы ў гэтых рэтрафiлаў,
Прабачце, фiларэтаў, просцей – фiлаў мэты:
А што ў Навагрудку вашыя мяшкi зрабiлi велькага?
*
О-о, казалi, стане Навагрудак Цэнтрам Усяленнай, i даволi скора –
Белы Край Кахання, Прыгажосцi,
Тады й паваляць усе сюды на госьцi!
*
Сказалi гэта, ды паперкi сталi прыбiраць,
Маўляў, вы, хлопцы, не мяшайце працаваць…
*
Яшчэ адно, Рыгорыч,
Будучы ў Навагрудку,
Ну й палучылi мы раскрутку
Ад некага там хлапца маладога.
Прыйшоў ён да нас сам,
Адзеты быў, як Дональд Трамп!
Пастрыжаны так акуратна!
Здзiвiлiся мы сабе ў вусны,
Каб у Навагрудку, ды адзеты з такiм густам!
Спакойна слухаў, пакуль фiлы гаварылi,
А потым праiзнёс спакойна й проста:
Шаноўныя Вы нашы з Цэнтру ў Менску госцi,
Цэнтр без новых планаў i iдэй – ня Цэнтр, балота!
Якi такi краiны Цэнтр,
Дзе толькi й гавораць пра працэнты.
А нам патрэбен велькi рост у краiне, ды у вашым Цэнтры.
Таму што кормяць толькi ўладу, не народ, працэнты.
Вы ўсе ў харомах жывiцё,
Ды ўсе на лiмузiнах добрых ездзiце,
А сам народ жыве ў беднасцi.
Асаблiва вёска, ўжо даўно, спрадвечна бедная,
Вы гэта добра самi ведаеце.
*
Народ, дарэчы, нават i ня ведае,
Якая ў Вас нацыянальная стратэгiя.
Цi ёсць навогул у Вас яна?
I што будуем мы для нашых пакаленняў?
Цi ёсць праграма й канцэпцыя
Прарываў, Узлёту i адходу найскарэйшага
Ад тупiковага прагрэсу ў Прагрэс Бажэствены?
*
А што такога Вы змаглi зрабiць,
Каб людзi сёння лепей сталi жыць,
Каб шчасце людзi у канцы канцоў убачылi ў краiне,
Каб сталi ўсе сапраўдна гаварыць:
Вось гэта ў нас улада – Цэнтр Вялiкi!
Ды цэнтры новыя ўтвараць спынiлi ў краiне.
*
Канешне, ў нас парадку болей, чым у Расii.
Дык, не адным парадкам людзi жывы.
Калi ж расцi на Беларусi стане добрабыт –
У гарадах, у вёсках асаблiва?
Калi ж, скажыце, ён у нас настане
I людзi будуць жыць у ШЧАСЦI?
Вось гэта й ёсць галоўнае пытанне!
Асноўны сэнс для ўсiх iдэй!
I найгалоўная умова, каб Ваш Цэнтр
I Вы ва ўладзе засталiся надалей.
*
Шаноўныя Вы нашы з Цэнтру ў Менску,
А Вы ў вёскi нашы чым скарэй паедзце!
Ды не туды, куды вязуць, дзе прывячаюць,
А дзе ў хатах старых больш стагоддзя пражываюць –
Без перамен, якiх ужо не чакаюць,
Дзе газу яны там не палучаюць,
Ня ведаюць пра цёплую ваду, цi там вадаправод,
Дзе ходзяць усе на двор пад плот,
Як у мiнулым – сто, цi дзвесце, а мо болей таму год,
Як у каменным стагоддзi…!?
Скажыце, Вы шаноўныя, а цi ж жывеце Вы ўсе так,
Пад Мiнскам, у сваiх Драздах!?
Дзе нi аб чым ня трэба дбаць.
Таму не хочаце iх пакiдаць нiяк.
*
А калi ў Драздах Вы пойдзеце ў ванную з люстэркам,
Цi ў месца побач па другой патрэбе,
Дык Вы падумайце, як тое ж самае
Сяльчанам, дзецям у вёсцы у зiмы рабiць трэба!?
Падумайце, якая ўсё ж дыстанцыя
Ад месца для патрэб у Драздах –
З ўзроўнем i эстэтыкай аж 21 стагоддзя,
Да вёскi, дзе ўсё гэта робiцца пад плотам, цi ў кустах:
Пад сонцам – шчэ куды нi шло, а ў зiмы, пад дажджамi,
Як было гэта ў стагоддзях каменных…
А сёння двадцать першае стагоддзе, як нi як, у нас.
*
А цi ж не срам гэта для сённяшняй улады,
Што людзi многiя ў сёлах i на хутарах
Жывуць, як скот, як свiнi ў хлявах…!?
*
Канечшне, срам! А як iнакш гэта назваць?
Бо людзi сёння на зямлi павiнны толькi працвiтаць!
А ў нас ня так – адказны толькi Лiдэр i ўлада.
Мадэль у iх гнiлая, цi яе няма,
I не жадаюць адрадзiць на вёсцы зноў гаспадара,
Якога камунiсты знiшчылi калектывiзацыей.
Аднак яны сялу не прыняслi нi шчасця, нi багацця,
А коранi людзей з зямлй парвалi,
Адкрыўшы шлях людской мутацыi ў гарадах,
Дзе ў кватэрах-клетках каменных з зямлёй згубiлi ўсе кантакт,
Дзе дзецi, пакаленнi вырастаюць ад Прыроды ў iзаляцыi.
А камунicты, ўсе з савецкаю ментальнасцю
Далдонiць тупа прадаўжаюць:
Будучае на сяле за супергаспадаркамi i супермеханiзацыей.
Не помняць, што былi ў нас ужо машына-трактарныя станцыi…
*
Нам трэба з гэтакiм тупiзмам найскарэй парваць!
Сядзiбы трэба ў Беларусi развiваць, на iх маёнткi будаваць –
Вялiкiя дварцы, каб пакаленнi рода вырасталi, ўгору паднiмалiся!
Як Радзiвiлы, Глiнкi i Пржэвальскiя, як Коласы, Купалы!
I адраджаць на вёсцы зноў гаспадара!
Для гэтага даваць зямлi не меньш гектара i маёнтак дараваць
Усiм, хто малады, хто хоча жыць на хутарах,
З Зямлёй, Прыродай, Усяленнай са-тварыць у радасцi,
I cупер-ураджаi для сябе i для краiны палучаць!
А грошы за маёнтак аддаваць прадукцыяй Зямлi, яе дарамi!
Няхай i гаспадаркi крупныя, вялiкiя на Беларусi развiваюцца –
Аднак яны ў пагоне за прыбыткам будуць землi парушаць, знiшчаць,
Што стала ў Еўропе, ЗША, i ад чаго яны ужо даўно адказваюцца!
*
Паедзьце Вы ў глухiя вёскi, дзе адны старыя,
Цiхенька з вёскаю там вымiраюць,
Адкуль усе стараюцца збягаць,
Хто малады, яшчэ не спiўся там,
Ды як-нiбудзь спасцi сябе жадаюць.
А Вы аб iх зусiм ня дбаеце!
*
Цэнтр без прыгожай вёскi – ня ёсць Цэнтр!
А лiдэр той амаль сяндзей,
Якi ня мае велiчных iдэй.
Палiтыка яго такая ўгору не вядзе,
Краiну дабрабыту пазбаўляе.
Наогул, вось Ваш рэзультат якi:
Нi росту вёскi i нi энэргетыкi сваёй, ды безапаснай,
Нiякiх там навацый нi ў галiне адной,
Адсюль – стабiльны, пры працэнтах росту,
Для шчасця, дабрабыту усiх застой!
*
Вёска – вось рэальны Ваш працэнт!
Паколькi Вы рашылi ўладу зберагчы у Цэнтры-Менску надалей,
Павiнны Вы Праграму Узлёту i Прарываў людзям даць скарэй!
*
А ў ёй, Праграме, ўсёй краiне i народу самаму сказаць канкрэтна,
Што зробiце для вёскi, i ўсяму народу што дасце цяпер –
Без усякiх там працэнтаў росту УВП,
А з лiчбамi сказаць, iдэямi i крокамi канкрэтнымi!
Як сёла вы паднiмеце наверх, на ўзровень еўрапейскiх?
Цi не загубiце сяльчан сваiмi аграгарадскiмi планамi, праектамi?
*
Калi ж Вы вёсцы не дадсьце працэнтаў росту,
Дык для народа станеце каростай,
А ўлады Вашае ў Менску Цэнтр
Пэўна разаб'ецца на кавалачкi, нашчэнт!
Ня верыце? Дык пажывем…
*
А людзi, асаблiва маладыя, прагнуць усе да лепшага жыцця,
Iх БЕЛАЯ Iдэя ў Будучае Прыгажосцi заклiкае,
Усе, большасць, хочуць жыць у Белым Садзе,
У сваiм мёнтку, на сваёй сядзiбе i не дбаць,
Каб Будучае дзецям Белае ствараць!
*
Калi ня зможаце, цi не захочаце вы моладзi падараваць
Маёнткi з радавой зямлёй з гектар,
Каб кожны меў свою сядзiбу, агарод, свой Белы Сад,
Дзе Сазiдацельнае земляробства будуць развiваць,
(Цi там яшчэ на Мове Белай як яго назваць) –
Капаннем, ды араннем зямлю не знiшчаць,
Расцiць, як само сееца й расце ў Прыродзе,
I супер-ураджаi палучаць,
Пры гэтым больш на полi пот не пралiваць,
Дзяцей Вялiкiх усе пачнуць ражаць –
Усё гэта толькi й зможа вёску нам падняць,
Дык Цэнтр свой Вам не зберагчы, не ўтрымаць!
Бо прагу моладзi да лепшага жыцця
Нiхто ня зможа ужо ўтаймаваць!
*
Як варыянт, тады павiнны, перш за ўсё,
Вы людзям дабрабыт усiм падняць –
Ды так, каб усе змаглi маёнткi самi будаваць.
Ды не праз дзесяць новых год,
А тры, цi, максiмум, чатыры-пяць!
Такое, калi ў Цэнтры розум ёсць, – па сiле!
Бо прэцэдэнтаў у Свеце – хоць касi!
На гэта можна i зрабiць эмiссiю – iнфляцыю яна не вызаве,
Наадварот, эканамiчны рух паднiме ў краiне.
У гэтым – грошай сваiх моц i сiла:
Калi праект не патрабуе тэхналогii купляць чужыя,
Яны ўвальюць энергii ажыццяўлення ў краiне.
Адразу трэба толькi механiзм увесь уключыць.
Тады палепшыцца ў народа хутка дабрабыт,
I павялiчыцца запас у Цэнтрабанку залаты.
*
Калi ж ня зможаце, цi не захочаце Вы гэта ўсё ажыццяўляць,
Дык пэўна Вам улады ў Цэнтры-Менску болей не вiдаць!
Бо не захоча вёска жыць так надалей i вымiраць,
А моладзь пiць далей, апошнiя мазгi на disco вытрахаць.
Без усякай перспектывы лепшай долi,
Ды забiваць iдэалогiяй пустой свае галовы,
Якая не дала нiчога i не зможа даць нiколi –
Без сувязi з карэннымi праблемамi i iнтарэсамi народнымi.
*
А iнтарэсы у народа вельмi простыя, чаму ж вы iгнарыруеце,
Насiлуеце ўсiх патрятызмам голым, ведамi эканамiчнымi, другiмi iзмамi,
Верамi з дагматамi эпох мiнуўшых i народаў нам далёкiх гiстарычных,
Малiтвамi, якiя маюць форму толькi што прасiцельную –
Яны не эффектыўныя, а ўсё гэта нiкога не змагло падняць у жыццi…
*
Дык, колькi ж можна людзям голавы дурыць?
Пакуль не зразумеюць людзi самi Iсцiну!
Для гэтага й Кнiга Белая прыйшла з народа Белага Зямлi!
*
А ўся iдэалогiя, патрыятызм, ды веры, а цi веды там эканамiчныя –
Зыходзяцца ў адной каштоўнасцi унiверсальнай на ўсёй Зямлi:
Прага да жыцця у Шчасцi, Прыгажосцi, ды Любвi,
Звяртанне да каштоўнасцей сям’i,
Каб дзецi добрыя, ды пакаленнi лепшыя пашлi,
Каб у маёнтках на сядзiбах маладыя зажылi,
Дзе месца хопiць усiм – старым i маладым,
Каб земляробству новаму ўсiх вучылi,
Каб людзi коранi ў землю зноў маглi пусцiць,
Злачынна так парушаныя камунiстамi –
У адпаведнасцi з сцэнарыямi нам чужымi;
Каб адраджаць гаспадара зямлi на Беларусi пачалi,
Каб сёлы, вёскi зноў квiтнець змаглi,
Каб на далёкiх самых хутарах зноў галасы дзяцей загаманiлi –
Без усялякiх там субсiдый, як у Расii.
А ў маёнтках на сваiм гектары, на сваёй сядзiбе,
Людзi будуць ЖЫЦЬ, нiчога ад улады не прасiць –
Нi пэнсiй там якiх, нi працы, нi зарплатаў, i нi дапамог другiх,
Нi ў добрыя часы, i нi ў крызiсы, хай самыя вялiкiя.
Далей, каб кожны, прагне хто да ведаў i навукi, змог вучыцца –
Без платы, там, дзе хоча сам, прафесiю каб змог ён выбраць i здабыць,
I кожны, хто таленавiты, хто малады i дынамiчны,
Хто Справу Сваю хоча запусцiць,
Субсiдыю на гэта лёгка змог ад фондаў, эмicараў палучыць!
*
Вось так пачнуць усе людзi паступова выпраўляцца
З Зямлёй, Прыродай i Усяленнай у кантакце,
Што вельмi важна для дяцей зачаццяў,
Краiна ўгору хутка стане паднiмацца –
У БЕЛУЮ Цывiлiзацыю!
А гэта й ёсць iдэалогiя сапраўднага ЖЫЦЦЯ,
Таму i рвецца моладзь так у БЕЛЫ Сад!
*
А хто ж туды усiх пераселiць нас?
Канешне, сёння – только ЛАГ!
*
Ды й ужо даўно iспавядзiма,
На фондзе ён сядзiць якiм!
Там найвяiлiкшыя мяшкi з грашыма –
Ды шчэ якiма! Якой там якасцi – не апiсаць!
А iм патрэбна працаваць
Каб грошы маглi грошы набываць, ды памнажаць!
Iнакш такiя грошы, залаты запас – ёсць мёртвы капiтал.
Грошы, залаты запас павiнны грошы новыя стварыць iх памнажаць
Праз новыя паекты прарыўныя, iнавацыi,
Праз пабудову БЕЛАЕ Цывiлiзацыi – i толькi з дапамогай эмiсарства,
I iншых механiзмаў фондавых, мадэляў прарыўных!
*
А гэта i ёсць БЕЛЫ ПРАЕКТ,
Вядзе ён у ЦАРСТВА БЕЛАЕ!
*
А калi грошай з свайго фонду не магчыма даць, шкада,
Хаця яны й народныя i на народ павiнны працаваць,
Дык грошы можна новыя надрукаваць,
Каб маладым маёнткi i сядзiы дараваць!
Не толькi з вёскi, сем’ям, дзецям афiцэраў землю i маёнткi даць!
Пасля завяршэння службы, што iм гарады перасяляць?
Няхай, хто хоча, едзе i будуе для сябе маёнткi на пасадзе,
Каб з дзецьмi, ўнукамi ў Прыгажосцi жыць, ды пажываць,
З Прыродай i Усяленнай са-тварыць i нi аб чым не дбаць!
*
Такiя iнвесцiцыi iнфляцыi не саздадуць нiяк,
Яны пачнуць за ўсе стагоддзi i тысячагоддзi першы раз
У вёску новы рух i новую энергiю ўлiваць!
У рух прыдуць галiны усе, што з будаваннем, домам звязаны,
А гэта ажыўленне прынясе нацыянальнае!
*
I на сяле жыццё зусiм другое так пачне фармiравацца,
I людзi з гарадоў туды пачнуць перабiрацца,
Усе захочуць мець для рода сайго пасаду, жыць у БЕЛЫМ Садзе!
А за маёнткi i сядзiбы грошы будуць аддаваць дзяржаве
Прадукцыяй палёў, садоў, ды самай найвялiкшай якасцi!
Для iх зямля, СВАЯ, каштоўнасцю вышэйшай стане,
Яе для пакаленняў рода будуць зберагаць!
Такое немагяыма ў фермерскiх i каллектыўных гаспадарках,
Дзе за прыбытак будць ад зямлi ўсе сокi выжымаць.
I каб дабiцца як мага вышэйшых ураджаяў,
Хiмiю, генэтыку i тэхналогii любыя будуць ужываць.
А гэта надалей здароў’е людзям, ураджайнасць почваў стане падрываць.
*
Сядзiбы ураджаямi вялiкiмi краiну ўсю заваляць так,
Што i прайсцi, праехаць цяжка стане!
Нiчым другiм нам гэтак вёску скора не падняць!
*
Калi ж не пераселiце Вы моладзь у БЕЛЫ Сад,
Дык што ж тут маладым рабiць? Звяртацца, ды прасiць, пiсаць –
Ня толькi ў Белы Дом, у Вашынгтон, у ЗША,
Цяпер ужо й ў Сузр’е Арыён, хто смелы самы.
Але ж, галоўнае, да Белых Коннiкаў, Арлоў таксама!
*
А напаследак хлопец, навагрудскi Дональд Трамп,
Цiхенечка так прашаптаў:
Шаноўныя Вы з Цэнтру ў Менску Вашага,
Калi Вам цяжка будзе гэта ўсё для Вашае улады,
Дык Цэнтру ў Менску болей не бываць!
Бярэзiно, Масты, цi Навагрудак, мо Баранавiчы...
Ды й лiдэры Прарываў знойдуцца, i з’явяцца!
*
А калi не з’явiцца, рашучасцi ня хопiць, а цi што,
Дык, Белыя Арлы i Коннiкi тады нашто?
Яны i знойдуць яго ў Навагрудку,
Цi ў Цэнтры Усяленнай – Бярэзiно, а мо ў Лiозна,
Хоць Коннiкi, Арлы гавораць усе адно,
Маўляў, што гэта – наша, ўсё ж, задача больш,
Ня могуць яны дбаць пра наш зямны амвон,
Iдэю Белую прапанавалi, ды i толькi.
*
Яны тут як-та прыляталi
Ды ўсё падробна гэта расказалi.
Але ж спяшалiся, i нават адказалiся паснедаць -
Маўляў, якая ў Навагрудку рыба, ведаюць…
*
Асобна так падкрэслiлi, што лiдэр сам не можа,
Ды й не павiнен усё на Свеце ведаць.
Яго ж галоўная задача й мэта –
Знайсцi людзей, ды прыказаць
Iм усё абавязкова ведаць, прыцягаць
Усё лепшае ў краiну з усяго свету,
Каб у нас тут хутка ўсё ажыццяўляць.
*
Але ж, перш наперш, як яны сказалi,
Патрэбна вёску нашу, як мага хутчэй падняць –
Перасяленнем на сядзiбы моладзi, ў БЕЛЫ Сад!
Ды энэргетыку сваю i безапасную ствараць!
Навацыi ў малых прадпрыемствах развiваць!
Ды Справу Сваю моладзi ў навацыях ствараць дапамагаць!
I самакiраванне як мага хутчэй ствараць –
Толькi яно паможа ўсюды дынамiчна людзям паднiмацца!
*
Ды зоны адкрываць як мiжнародныя, так i свае асобыя
Для самых новых i апошнiх тэхналогiй:
Перш наперш у мультымедыйнай, электроннай сферах –
Ды толькi не цяперашнiх, а перспектыўных пакаленняў.
Калiсцi быў жа Мiнск для элетронiкi Саюза важным цэнтрам,
Таму ужо скора стане больш за пятьдесят гадоў, дарэчы.
Малайзiя тады жыла ў джунглях, пра электронiку не ведала,
Ды й Паўднёвая Карэя ўся жыла ў галечы.
*
Цяпер Малайзiя даўно ужо электронiкi – вядомы цэнтр
Сваiм мультiмедыйным карыдорам, прадукцыя яе вядома ў свеце.
Самсунг, не усе аб гэтым ведаюць,
Заснованы ў 1969 годзе – сёння найвядомейшы на ўсёй планеце.
А Беларусь якi ёсць сёння цэнтр?
Не беручы Iдэю БЕЛУЮ, канешне.
*
А потым – зоны утвараць мiжнародныя ў наступных галiнах:
У швейнай – толькi з воўны, ды бавоўны,
Якiя зноў становяцца найбольш каштоўнымi,
Найпрыгажэйшых i найсавяршэннейшых мадэляў новых;
Для ўciх тавараў для дзяцiнства, спорта, кухнi, ды стала;
Абутку, без якога не абыдзецца нiто адна нага.
Ды й ўсё другое, што Прыродзе не прыносiць зла.
Рамёслы ўсе ў краiне трэба паднiмаць.
*
Пляценне з воўны аўстралiйскай развiваць –
Ручное, ды па ўсёй краiне маладым, старым дапамагаць –
Пакуль ёсць зiмы i марозы воўну будуць добра пакупаць.
Таксама трэба ў перапрацоўку адпраўляць
Дары садоў, палёў з сядзiбаў Белых i на экспарт пасылаць!
*
Так галiну i сферу кожную патрэбна разглядаць,
I тэрмiновы срок мабiлiзацыйны, льготны iм даваць,
Каб эканомiку i дабрабыт людзей рашуча паднiмаць.
Ды дбаць, як людзям, моладзi дапамагаць,
Каб усё навейшае яны ў краiне запускалi.
*
Крытэрыем ў гэтым руху толькi Савяршэнства, Прыгажосць павiнны стаць!
Яны i ўзлёт у краiне могуць быць магчымымi, рэльнымi
З рэфармацыяй, канешне, усёй сiстэмы адукацыi –
Сярэдняй, высшай i iдэалагiчнай.
Перш наперш, моладзi са школы, з самага дзяцiнства
Iсцiну патрэбна прывiваць аб тым,
Як кожнаму дзяцей здаровых i вялiкiх, гарманiчных
Патрэбна зачынаць, радзiць, адукаваць i вырасцiць.
Без гэтага нiяк нам пакаленнi новыя не выправiць,
Ад девоалюцыi людзей нащлях эвалюцыонны уверх не перайсцi.
*
Павiнны ўсе напамяць ведаць
Адкуль бяруцца людзi-сазiдацелi, тварцы, i людзi-людаеды?
Цi тыя, хто гатовiць рэвалюцыi цвятныя, цi другiя,
I хто за грошы на майданах у палаткi ходзяць жыць –
Нiяк i не падумаўшы, а для каго, i да чаго ўсё гэта можа прывясцi?
Цi не паўторыць гэта ўcё на Беларусi Украiну, Грузiю, Расiю?
I ад чаго так многа чорнага ў жыццi,
Чаму так цяжка нам да лепшага прыйсцi?
*
Павiнен кожны цвёрда навучыць закон,
Што ўсе праблемы чалавека, свету – ў зачаццях свой бяруць iсток.
Зачацце ў Любвi i чыстым, непарочным целе
Даюць Людзей, якiя рухаюць наш свет угору i наперад!
Зачаццi ў сексе – усе парочныя, даюць заўсёды адхiленнi:
Ад кепскага здароў’я, адхiленняў розных, нават наймалейшых,
I да мутацыi i дэградацыi, а потым выраджэння.
Адсюль i разлiка такая у паводзiнах i воблiку людзей:
Чаму так поўны турмы, цi затворы,
Чаму мяжы icнуюць мiж народамi, чаму так многа ў свеце зброi,
Чаму так многа мiж людьмi варожасцi, канфлiктаў, войн,
Чаму ў свеце мала Савяршэнства, Прыгажосцi,
Чаму так многа i фiзiчных, i псiхiчных хворых,
Чаму адныя – пазiтыўныя i прагнуць Угору,
Другiя – цягнуць у нiз сябе, другога.
*
Чаму адзiн – забойца, ён забье другога нават i за мiзер,
I чаму за мiльёны не забье другi…
Адзiн iдэi прапануе для людзей, краiны, каб зрабiць Прарывы,
Другi не хоча клапацiцца нi аб чым.
Адзiн прадасца, за дзесятку i iдзе мiтынгаваць, садзiцца ў палатку,
Цi рвецца за чужыя грошы да улады,
А другога мiльёны не заставяць сесцi ў палатку,
Не патрэбна й яму ўлада.
*
Павiнен кожны навучыць закон, што ён Тварэц свайго жыцця,
I можа ён дзяцей Вялiкiх, так i з бракам са-твараць.
Нiхто не зможа за яго жыццё арганiзаваць,
Яго адукаваць, работу даць, ды грошы i багацце падаваць.
*
А каб вялiкiмi жыццё i дзецi сталi,
Патрэбны Велiч Слоў, Iдэяў, Мэтаў, Мар.
У чалавека кожнага з дзяцiнства самаго.
Павiнны школа i cям’я ўсiм дзецям прывiваць
Дурныя словы, думкi, ды энэргii з сябе не выпускаць.
Таксама iх ў cябе не дапускаць –
Каб гэткае жыцце сабе не матэрыялiзаваць.
I дапамагаць Вялiкiя жыццёвыя Iдэi, Мэты, Мары
Усiм з дзяцiнства як раней самiм сфармiраваць –
Не толькi для сябе, сваёй сям’i, дзяцей, жыцця,
Але ж i для Краiны, Свету й Усяленскага Быцця!
Такiя людзi толькi гарманiчны Усяленнай i становяцца Тварцамi!!!
*
Усё гэта трэбна на паперы напiсаць,
Ды дома на сцяне i ў дзённiку трымаць –
Сваю галоўную жыццёвую Iдэю, Мэту, Мару!
I гэта – найгалоўнейшым павiнна стаць
З дзяцiнства кожнага, у яго фармiрвавннi!
Ды й можна Мару класам калектыўна на Прыродзе прачытаць,
Каб каллектыўнай дзецкаю свядомасцю узмоцнiць рэзананс:
Мацнейшую энэргiю матэрыялiзацыi
У Космас, у Будучыню для самiх сябе паслаць!
*
Такi прадмет «Вялiкай Будучынi Фармiраванне»
Павiнен найгалоўнейшым у школах нашых стаць –
Ва ўсiх праграмах школьнай эдукацыi!
*
Такi Вялiкi Акт з дзяцiнства дапаможа без сумнення,
Спынiць падзенне нраваў, пагаршэнне новых пакаленняў,
Ды стаць на шлях Усяленскага маштабу пераўтварэнняў!
*
Канешне, трэба, i абавязкова, без сумнення, веды надаваць
Як Сазiдацельнае земляробства развiваць
(Цi там яшчэ на Мове Белай як яго назваць),
Давесці да людзей, чаму й не на палiтзанятках,
На практыцы таксама паказаць,
Як вырасцiць мяшкоў пад десяць, цi пятнадцаць
Картошкi з соткi пад саломай, ды без цяжкай працы,
Ды збожжавых, каб супер-ураджаі палучаць.
Пры гэтым пот на полi больш не праліваць:
Садзiць усё трэугольнiкам, ды на паверхнi почваў,
Як усё, вядома, сеяцца й расце само ў Прыродзе!
Каб гэта на сваіх сядзiбах прымяняць, практыкаваць!
I больш капаннем, ды араннем, хiмiяй, тым больш у Белым Садзе,
Жывыя арганізмы i струкутры почваў не знiшчаць!
*
Вось гэта й ёсць галоўнейшая iнфармацыя
Для ўсiх узроўняў у краiне адукацыi,
Сюды iдэалагiчную уключаючы –
Пара i ёй быць i жыццю, i ўзлёту адэкватнаю!
*
Вось што сказаў нам навагрудскi Дональд Трамп.
*
Рыгорыч, сапраўды, што нарабiлi Белыя Арлы!
Iдэi Белыя ўсю Беларусь захопяць, ужо да ўсiх амаль дайшлi –
Навагрудак, Дзятлава, Бярэзiно, Масты,
Да вёсак, хутароў ужо плывуць яны!
*
Калi ўсё так i далей пойдзе, мы, на нашым узроўнi
Нiкога скора й ня знойдзем…
Кiм будзем кiраваць, калi нiкога стане не вiдаць?
Калi так скора людзi ўсе ўзляцяць…?
*
Рыгорыч, нашы вывады галоўныя гучаць вось так:
Каб навагрудскi Дональд Трамп
Не змог пра нас як пра балота разважаць,
Мы прапануем усе балоты вакол Мiнска асушаць!
Iдэю Белую перахвацiць, да нас забраць!
Усюды Цэнтры адбiраць i закрываць!
Каб i далей маглi мы смела кiраваць,
Ды болей нi аб чым ня дбаць!
*
ЧАСТКА 4
*
Ах, вы лежабокi, дармаеды!
Аб узроўнi вашым гэтакiм,
Прызнацца, я дасюль ня ведаў.
Балоты нашыя не асушаць,
Прыроду больш не парушаць!
Нi ў кога Цэнтры вам не трэба адбiраць!
Наадварот, усiм дапамагаць,
Хто хоча пераехаць у Белы Сад!
Ды Белы Фонд для гэтага ўсталяваць!
А тых, хто ўстрэмiўся Угору,
Ва Усяленскiя Прасторы, iм перш за ўсё дапамагаць!
I выйсце тут у вас адно:
Свой розум i сябе падняць вышэй Лiёзна, Навагрудку i Бярэзiно!
*
А што датычыцца Iдэi Белае,
Дык не старайцеся перахвацiць яе,
Таму што Кнiга Белая Жыцця
Ужо даўно ў мяне на стол лягла!
У Беларусi, без майго дазволу, думка узнiкала хоць адна?
*
Цяпер задача Ваша, вельмi моцна бдзiць,
Каб Белую Iдэю ў нас нiхто ня змог перахвацiць!
*
I мне, навогул, спадабалася Iдэя Белая,
Ды й вышла яна з нашае зямлi, вы ведаеце!
Дае яна нам добрую надзею,
Што жыць на Беларусi людзi стануць лепей.
*
Ды й прызнаюся я без усялякiх там зiгзагаў:
Абрыдла самаму пакутаваць пад ЛАГам,
Таму мой вывад вось такi, скажу я прама вам:
Давайце, пабудуем мы АРХIПЕЛАГ!
Якi? Ды пэўна БЕЛЫ! Больш не можа быць нiяк!
*
Хачу, каб у маёнтках Белых людзi зажылi,
На сваёй сядзiбе ў Прыгажосцi i Любвi,
Каб дзецi новыя, ды з Белым розумам пайшлi,
I Белую Iдэю ў cвет яны няслi,
Ды каб энергii Любвi i Прыгажосцi памнажалi!
Каб усе з Зямлёю са-тварылi i не дбалi,
Ваду, цяпло, ды ўсе ўдобствы ў маёнтках мелi,
Няхай жывцйь не горш, чым … Лайза, ну, Мiнэлi.
Дарогi добрыя каб будавалi векавыя,
Каб набывалi ўсе сабе аўтамабiлi,
Як легкавыя, так i грузавыя,
Ды па Еўропе раз’язжалi –
У оперу ў Маскву, Парыж, цi Рым ганялi!
I каб на моры цёплым усе адпачывалi,
Цi на акiяне грэлi свае душы!
Абрыдла жыць нам так у канцiнентальнай сушы.
*
Таму вы мора, якiян там прыглядзiце,
Да Беларусi там як-небудзь прыцягнiце.
А можа востраў там якi Буян знайсцi, адкрыць!
Калi такое немагчыма,
Дык можа востраў там якi намыць?
Цi мрой гатэляў на марах стварыць?
*
Хачу, каб беларусы жылi ў Прыгажосцi, ды ў Балазе
У Царстве Белым – у Белым Архiпелаге!
Ды cувязь мелi з морам, з акiянам.
Кааб усе са Светам цэлым, ўсёй Усяленнай гаварылi,
Каб быў саюз Вады-Святла-Зямлi!
*
Ды хай сабе i едзе В. Лявон паслом у Сузор’е Арыён!
Каб не пiсаў ён больш у Вашынгтон!
Там, можа, i прэабразiцца ён,
Як сам змаянiўся Леў Таўсты, а цi Талстой…
Ды, хай сабе наводзiць там масты,
Нiкога лепш яго нам не знайсцi!
Бо фiласофiя мастоў –
Звязаць працiвапаложнае,
Людское, розныя там берагi!
А проста кажучы, налажваць новыя масты!
*
Сам ведаю, што значыць мост,
Ён навясцiць настаўнiцу мне дапамог
Без усякай там загубы часу,
Падоўжыць ад сустрэчы хваляванне!
Ранней, пакуль улады мост не будавалi,
Дык пёхам трэба было колькi йсцi,
Часы губiць, ды душу сваю добра пратрасцi.
*
Не, фiласофiя мастоў мне падабаецца, яна – прыгожая!
Дык хто ў тым мае вопыт большы,
Чым той, хто выйшаў з горада Мастоў,
Тых самых, што сярод кустоў, ды векавых дубоў,
На рэках трох, дзе пяць мастоў!
Хто мае большы вопыт, чым Лявон,
Якi яшчэ й пiсаў у Вашынгтон...
*
Прадстаўце, прыбыў ён у Арыён,
Прыйшоў на аудыенцыю,
Яго й пытаюць быццам незнарок,
А як, пане Лявоне, там, на Вашае Зямлi,
Цыбулю садзяць, а цi агурок?
Калi каго паслаць туды з сталiцы, з Менску,
Якi ня бачыў нават агароду, i без вопыту жыцця,
Яшчэ й па званку, напрыклад, Мяснiковiча, цi там… ну, Ломаця,
Дык ён пачне званiць усiм дамачадцам,
Якiя толькi й бачылi што агуркi ў салаце,
А цыбулю ў iм жа, ды й ў мачанцы...
Ды й там яе амаль няма.
А дамачадцы акадэмiкам пачнуць тэлефанаваць,
Цыбулю, агуркi як пасадзiць пытаць…
Загубiць час, закончыцца аудыенцыя,
Афiцыяльныя фармальнасцi, ды рэчы.
А ён ня зможа адказаць…
I зноў на ўсю Усяленную пра Беларусь
Затрубяць, як пiць даць!
*
Зноў будуць Бацьку абвiняць,
Маўляў, ён да таго давёў краiну,
Што й веды, як садзiць цыбулю загубiлi.
На цэлы свет зноў загудзяць,
Што ў нас застой, iдэяў новых ня вiдаць.
Каго ж, як цi не вас у гэтым абвiняць?
Паперкi спраўна пiшаце, што ўсё ў парадку,
I ў Цэнтры, i на сяле, на полi, ды на градках.
А я усё рабiў, стараўся, як я толькi мог,
Сябе нiколечкi дзеля народу не бярог.
Працэнты сапраўды ў нас ёсць,
Хоць, i прызнацца, не па ўсей краiне.
Дык не было ж падзенняў, крызiсаў,
Спакой, жыце у нас стабiльныя!
Зарплаты, пенсii радоўна мы плацiлi!
Я не рабiў нiчога для людзй худшэй,
Яно, канешне, i магло бы стаць ляпей.
Народ наш заслугоўвае ўсе ж лепшай долi
На Белае Зямлi сваёй!
*
Дык не было дасюль нiякiх велiчных iдэй у нас.
Цяпер жа стане будаўнiцтва Белага Архiпелага –
Мэтай найважнейшай, найгалоўнейшай i сцягам!
Ды й моладзь рвецца ў Белы Сад.
Цяпер мы устрэмiмся усе наперад, угору –
Як той мастоўскi В. Лявон,
Што рвецца ў Сузор’е Арыён!
Так я хачу й падзякаваць народ
За цвёрдую падтрымку мяне столькi год!
Калi ж я не змагу зрабiць такога,
То, ведаю, павiнен буду Цэнтр у Менску уступiць другому,
Напрыклад, гэтаму Беразiно.
*
Не, хай едзе В. Лявон у той далёкi Арыён,
Ён – з фiласофiяй Мастоў,
Дзе аж тры рэкi й пяць мастоў,
Cярод кустоў, ды векавых дубоў.
Ды яшчэ з вопытам пiсьма ў Вашынгтон!?
Пабачыць новых ён мiроў,
Павысiць можа творчасцi ўзровень,
I можа стане ён як Леў Таўстой…!?
*
А калi паслом ён добрым стане,
Прадоўжыць Белы ён Архiпелаг
Ня толькi ў Белы Дом у Вашынгтон, на Патамак –
Для нас то вельмi дрэбная рака,
Але, што нам важней у нашай land locked country,
У Сузор’i Арыён ён можа знойдзе хоць маленькi акiянчык…!
*
Вось гэта ёсць маё заданне:
Павысiць розум да Усяленнай усiм вам,
Ды Белы Архiпелаг у нас пабудаваць,
Яго прадоўжыць у Арыён, на нейкi востраў там i акiян.
*
Ды ўсiм глядзець, глядзець радоўна,
Мо хто яшчэ паслом захоча
Да нейкага другога Усяленнай рэгiёна.
Каб мы зацвердзiлi яго,
А то за паўнамоцтвамi ён пойдзе у правiнцыю – Бярэзiно.
*
I дзённа-ношна бдзiць, ды бдзiць i бдзiць,
Iдэю каб маю Арiпелага Белага
У нас нiхто ня змог перахвацiць!
Нi цэнтры там другiя, i нi партыi,
У гэтым трэба быць вам цвёрдымi, упартымi!
*
Што – цяжкае заданне?
Ня зможа яго споўнiць хто мiж вас?
Дык Мяснiковiч ёсць нашто ў нас?
Вось што скажу я вам нарэшце,
Ён, як i вы, прыгрэўся у сваiм крэсле.
I мяса надта многа, як вы, есць.
Вось паглядзiце вы цяпер усе самi,
Ад каго заказаў больш на мяса паступае,
I чаму яно так хутка некуды знiкае…
I чаму у нас вялiкi спрос такi
На вырэзку, ды кумпякi…
*
Рашыць! I слухаць не хачу нiчога!
I больш ня буду я губiць нi часу дарагога.
Рашыце, дык не будзем болей дбаць,
Як Цэнтр у Менску захаваць!
А не рашыце, дык усвойце зараз,
Ператрахну я абавязкова ўсiх вас, ураз!
*
I вось яшчэ, хацi, цi не хацi,
А Бярэзiно прыдзецца пасяцiць.
Ды й тыя самыя Масты, ды Дзятлава,
I Навагрудак безумоўна –
Той Центр Усяленскi, Царства Белага Мiндоўга!
Цi, як вы тут казалi, Мiнi Доўгага!
А там ужо мяркуюць i пра манумент Любвi i Прыгажосцi –
Вялiкая iдэя, добры знак, што Эра Новая на Беларусi ўсходзiць!
*
Дык вось яшчэ... вы гаварылi, стала жутка:
А ну, знайсцi мне таго Трампа з Навагрудку…!
*
Вось гэта ёсць мае галоўныя заданнi!
Рашыце, дык палучыце другiя званнi!
А калi не, дык паўтаруся яшчэ раз:
Ператрахну я вас ўсiх, ураз!
*
Прабачце, тут зусiм мне не да этыкi.
Сабе я застаўляю, перш за ўсё, праблему энэргетыкi.
Вядома, што за газ мы плацiм многа,
I цэны на такое палiва растуць даволi хутка ўгору,
Ды, не дай Бог, ва ўладу у Маскве прыдуць ….iя, …..овы,
Цi новыя Бананы, i прыхватызацыю започнуць зноў…
Адсюль, стаць незалежнымi ў энергетыцы у час сягодняшнi
Для нас – гэта гарантыя для незалежнасцi, свабоды!
*
Цi ёсць тут выйсце, а цi не?
Патрэбны толькi факты мне!
Не пацярплю я больш пражэктаў,
Ды розных новых там па-лац-праектаў!
Ужо патрацiў я на iх даволi многа –
Грошай, часу свайго дарагога.
Таксама iзбiрацелям сказаць патрэбна мне,
Што зроблена за столькi год, мiж iншым, i ў гэтай галiне,
Бо газ – дасюль яго няма ў многiх вёсках ў краiне.
Дык што збiраемся зрабiць,
Каб нам праблему безапаснай энэргетыкi рашыць,
Каб ўсiх людзей на ўзроўнi веку ацяплiць.
*
I не змагу гладзець я людзям ў вочы,
Калi я не пакончу з тым, што на сяле ўсе людзi, дзецi ходзяць
На двор пад плот, няма вадаправоду i дарог,
Жывуць у малых хатах, ды даволi часта нават i без полу –
У час касмiчны 21 стагоддзя…
Канешне, на чыгунку не магу я абяцаць пакласцi голаву,
Але ж клянуся я перасялiць у маёнткi на сядзiбы моладзь,
I тым самым пакладу пачатак я цывiлiзацыi у свеце новай!
*
Кажысь, – усе тут вострыя вузлы...
Дарэчы, а дзе Белыя Арлы?
Што робяць, i цi бачылi iх вы?
*
А iх няма! Казалi, летам усё лятаюць,
Зiмою некуды знiкаюць...
Ящэ казалi, не ядуць яны тушонку, мяса,
А рыбы ўжо былой у нас няма,
Ды тлушчу мала ў смятане.
Працуюць жа яны даволi многа, i ўстаюць даволi рана.
I каб зусiм не аташчаць,
Дзесцi адлятаюць у цёплы вырай, сад –
На Карыбы, альбо на Таiцi,
А цi на Гаiцi, мо i на Багамы,
Дзе многа рыбы i смятаны.
А як толькi зiма мiне,
Дык яны, як стая мух,
Усе ляцяць на Белы луг!
*
М-м-да! Цягацца цяжка з iмi ў палёце,
Дык мо абставiць iх на лёдзе?
А можа зробiм вельмi проста,
Давайце абiграем iх пад нуль!?
Словам, як убачыце Арлоў
Дык запытайце ненарокам:
А чаму вы без канькоў?
*
Калi ў iх няма канькоў,
Так, значыць, у хакей яны ня йграюць.
Дык як тут нi круцi,
Здадуцца ўраз – i без iгры!
Iм трохi пер’я абламаем,
Каб надта хутка не ляталi,
Народ ня ciльна хвалявалi.
А калi хто ёсць ў чым слабей,
Дык i вядзе сябе цiшэй.
Але гляlзiце тут не перабаршчыце!
З Арламi лепей нам дружыць,
Каб веды розныя там палучыць.
*
ЧАСТКА 5
*
Вось, бачыце, што дзееца ў Белым Свеце!
I не таму, што ўсiм няроўна дзеле Бог,
Ён з самага пачатку раздзялiў – на ўсiх, як мог!
Ды вельмi нават роўна,
Стварыўшы справядлiвейшы закон,
Што Словы, Думкi, Мары чалавека – гэта Бог!
Яны нябачныя, ды моцныя энэргii ў Космас вылучаюць,
I мамянтальна ва Усяленную iх пасылаюць,
Ды рэананс такi там вызываюць,
Што будучае наша матэрыялiзуюць – адэкватным
Думкам, Марам, Словам, Планам, ды Праграмам!
*
Словы, Думы, Мэты, Мары – гэта Бог!
Iх трэба ўмець фармiраваць iciм, i кожнаму:
Якiя Думкi, Словы, Мары, Мэты,
У кожны момант, кожны час i дзень,
З дзяцiнства самаго, такiм i фармiруецца жыццё –
Як асабiстае, так i ў краiне, ў свеце!
Ключом жа да вялiкага жыцця
У Дастатку, Шчасцi, Прыгажосцi, Свеце
Ёсць Велiч Слоў, Iдэяў, Мар i Мэтаў
Чалавека кожнага, усёй краiны – для сябе, сваёй краiны, свету!
А гэта адзначае – у гармонii з усёй Усяленнай!!!
Заключыце iх толькi на сябе самiх,
Цi ўпусцiце самазнiшчэння вiрус там якi,
Дык тое i палучыце ў будучыя днi.
*
Вярнiцеся назад – на дзень, на год, на дзесяць, а цi больш,
Дык што вы тады думалi й гаварылi, i марылi вы што,
Такiм i стала сёння вашае жыццё.
А разлiка якая – толькi ў дэталях невялiкiх, можа,
Астатняе жа сойдзецца як 100 на 100!
Вось гэта й ёсць закон бiблейскi: Слова – Бог:
Што выпусцiлi ад сябе, дык тое ж атрымалi,
Пасеялi вы што, дык тое ж i пажалi –
Не проста так, заўсёды большым ўсё звяртаецца.
Адсюль даволi точна сказана:
Хто сее вецер, буру пажынае!
Бяда заўсёды не адна бывае… Як i шчасце.
Для думак, мараў, слоў усiх Закон працуе адзiнакава.
*
Яшчэ вось элемент ёсць вельмi важны:
Вялiкае, прыгожае падумаць, цi сказаць,
Патрэбен пазiтыўны iнтэлект, ды й адукацыя,
Каб думкi, мары, мэты умець фармiраваць,
Як Чалавеку падабае!
Умець Iдэi новыя ўспрынiмаць,
Каб умець хутчэй падняцца!
Нiколi «Не!» не ўжываць,
Каб негатывы ва Усяленную зусiм не выпускаць.
*
А колькi сёння люду, маладых людзей,
Якiя больш, чым мацярыць другiх,
Не маюць думак нiякiх, тым болей велiчных, iдэй.
Не мараць пра вялiкае жыццё,
Не ўмеюць Мэту Усяленскую фармiраваць.
Не могуць нават добра думаць, нi пiсаць,
А, значыць, добра й гаварыць –
Таму й жыццё такое матавае ў iх,
Бо лепшае не могуць са-тварыць.
*
Хто зможа шчэ апомнiцца своечасова,
Дык мае шанс яшчэ ўзляцець, не поўзаць.
А той, хто не захоча, усюды негатывiць, ды гаворыць “Не!”,
Дык ён i застанецца ў сенях, ды ў ….. гумне.
Нiколi не пашле вялiкi рэзананс Усяленнай,
Каб велiчнае будучае для сябе стварыць,
I з цягам часу род ягоны завяршыцца…
Бо будзе ўсё блудзiць, ды негатывы iзлучаць,
I пакаленнi яго будуць пагаршацца,
А потым перастане зачынаць, пладзiцца, размнажацца.
*
Галоўная памылка сёння чалавецтва, Свету,
Што людзi адыходзяць усё далей
Ад Светлых i Вялiкiх Думак, Слоў, Прыгожых Мар, Iдэй,
Змянiлi яны Велiч Мар сваiх i Мэтаў
На тое, што знiшчае чалавека i Планету.
*
Ды й працуюць усе не на сябе,
Ды нават не заўсёды на дзяржаву,
Не маючы сваёй, ды асабiстай справы –
Свайго прадпрынiмацельства,
Каб талентам, Тварцом падараваным,
Багацце набываць як для сябе, так для дзяцей i рода,
Таму, па сутнасцi, i сталi ўcе рабамi 3-га тысячагоддзя.
*
Але ж карэнная праблема чалавецтва ў тым,
Што больш i больш дзяцей, людзей
У гэты свет уваходзяць без Любвi,
Ня будучы чаканымi, жаданымi,
У сексе похатным зачатымi,
Таму i маюць яны столькi адхiленняў найразлiчных –
Ад вельмi безабiдных i да самых, да звярыных.
Таму i паступова адыходзiць чалавецтва
Ад эталона Усяленскага – Прыгажосцi, Савяршэнства,
Таму знiжаецца й ўзровень новых пакаленняў.
I каб скарэй нам павярнуць назад гэты працэс,
Так важна Iсцiну вярнуць да ўсiх людзей,
Даўно адкраднутую у чалавецтва,
Аб ключавых праблемах чалавечага жыцця,
Вярнуць ўсiм пачуццi сэнсу здравага –
Цераз працэс рэевангелiзацыi!
Для гэтага i Кнiга Белая прыйшла!
*
Яна ўсiх клiча пасялiцца на сваёй сядзiбе, ў Белым Садзе,
Як Фёдар Дастаеўскi прадвясцiў сто год таму назад,
Дзе цераз дзяцей i на зямлi сваей, у са-тварэннi з Усяленнай
Будуць выпраўляцца людзi, будзе выпраўляцца чалавецтва!
Таму што там, у маёнтках, на сядзiбе ў Белым Садзе
Зусiм другiя дзецi будуць у гэты свет з’яўляцца –
Новыя, здаровыя i з талентамi!
Таму што дзецi будущь па-другому зачынацца,
Не як-нiбудзь, як гэта cёння робiцца ўсё больш у нас,
Ды называецца «любоў’ю занiмацца» i, нават, проста «трахам»,
А – ў энергiях Любвi, ды ўсе Жаданымi, таму й Здаровымi i Ладнымi,
Таленавiтымi, Прыгожымi, Угоднымi самой Усяленнай, Сазiдацелямi!
А гэта значыць, акт зачацця й нараджэння чалавека
Павiнен стаць, i стане(!), найважнейшым актам на Зямлi –
Найвысшым праяўленнем Прыгажосцi, Cавяршэнства i Любвi!
Для гэтага дзяцей патрэбна мадэлiраваць Здаровымi, Вялiкiмi!
А як – пра гэта сказана у Белай Кнiзе!
Нiхто не робiць сёння гэтага, не ведаючы Iсцiны.
*
I дзецi стануць эталонам безумоўным, найвялiлшым
Усяленскай значнасцi i вартасцi людзей самiх:
Каб людзi адгаворнымi былi за тых, каго ражаюць на Зямлi!*
*
ЧАСТКА 6
*
Як толькi маладыя зажывуць ў Белым Садзе,
На сваёй сядзiбе, у сваiм маёнтку трохэтажным,
З бацька;мi, дзецьмi i дзядамi – для пакалення кожнага этаж,
I на сваёй радной зямлi гектары,
Свабодныя навекi ад усiх на землю i на дом падаткаў,
Дык там жывi сабе, твары й ня дбай
Нi аб якой зарплаце, нi аб пэнсii,
Жывi святлей, чым у якой Валенсii!
Таму што пад табой ТВАЯ зямля,
Тваiх дзяцей i твайго рода ў вяках!
А над табой ТВОЙ зорак акiян!
Ён ТВОЙ таму, што споўнiць можа безатказна
Любую Мару, Мэту, пажаданне,
Калi яны Усяленнай гарманiчныя, жаданныя.
*
А ў сваiх маёнтках родных, на сваёй сядзiбе з садам,
Помнячы праз усе стагоддзi й Прастранства планы,
Што ЛАГам яны моладзi падараваны,
Ты – поўны гаспадар!
Цi хоць расцi сабе картошку тоны паўтары ад соткi –
Ды толькi пад саломай, а цi пад другой мульчой.
Свой мёд цыстэрнамi качай.
Цi збожжавых збiрай сверх-ураджай,
Якi не снiўся аграномам, цi вучоным нашым –
На толькi цвёрдым полi, почвы не араць i не капаць
(Аб тым пдробней у Белай Кнiзе можна прачытаць).
Лiсiчкi ў Японiю, цi жабкi, ды ўлiткi ў Еўропу прадавай,
Цi што яшчэ прадпрынiмай,
Якiясь там усталяваннi, механiзмы сам збiрай,
На кiрмашы, што хочаш прадавай.
Часць грошай за маёнтак паступова аддавай.
Жывi сабе на радасць, пажывай
З сабой са згодай, i ў са-творчасцi з Прыродай!
Ды й нi аб чам ня дбай!
I памятуй, што гэта ЛАГ народу ўсё падараваў!
*
Далей, навукай хочаш на сядзiбе занiмайся,
Цi вакумны там рухавiк, цi ветравiк якi там вырабляй!
Пiшы сцiшкi, а цi малюй карцiны, на гармонiку сабе iграй!
I як мага часцей у неба i да зорак паглядай –
Туды ў Наднябесный Рай!
Ды помнi, што iснуеш на мяжы памiж Зямлёю i Усяленнай,
Якой ты – састаўная частка вечная!
*
Ды памятай, што вось туды, ў далёкi Космас,
У Сузор’е Арыён, ужо сабраўся В. Лявон –
Ну той, што з горада Мастоў,
Што на трох рэках, i дзе пяць мастоў,
Сярод кустоў зялёных, векавых дубоў…
Якi пiсаў у Вашынгтон,
Ужо зацвержаны у Менску ён паслом...
I можна пэўна разважаць,
Бярэiзiно ня будзе супрацiў cтаяць!?
*
Навогул, новае жыццё ў Белым Садзе – ў пакаленнях,
Вось што ўciм дае i да чаго вядзе:
Як толькi хто спынiў губiць араннем, хiмiяй, капаннем землю,
Пачаў з Прыродай са-тварыць i сеяць толькi на паверхнi,
Як сеецца й расце само ў Прыродзе, ў лесе,
Ды супер-ураджаi палучаць, якiх не палучала нiякая агратэхгнiка,
Не рабскiм потам, лёгка, з прымяненнем ведаў,
Паднiме гэта да гармонii з Прыродай i Усяленнай чалавека,
А гэта прывядзе да ўзлёту Духа над матэрыяй –
Да ўзроўню Прыгажосцi й Савяршэнства чалавека,
Дзе ён становiцца рэальным са-тварцом –
Сябе, свайго жыцця i рода, свету цэлага, Усяленнай!
А гэта – Белы Шлях да Цывiлiзацыi найвысшай – БЕЛАЙ!
*
Цяпер Вы параўнайце гэта з гарадскiм жыццём,
У негарманiчным, а ў варожым часта асяроддзi,
З дзяцьмi – не на зямлi сваёй, на бруку каменным, а цi бетонным,
У пастаяннай мiтуснi, ў вечнай барацьбе за хлеб, здароў’е,
Там немагчыма са-тварыць з Зямлёй, Прыродай.
Не можа чалавек там быць наicцiну свабодным,
I нельга там, як падабае, клапацiцца аб сабе i сваiм родзе.
Там на другога трэба працаваць – не для сябе, а для чужога,
Свой розум светлы прадаваць за нейкую зарплату, грошы,
Якiх нiколi не бывае многа, думаць пастаянна трэба аб даходзе.
Цi не падабае гэта на жыццё раба ў 3-iм тысячагоддзi?
*
ЧАСТКА 7
*
А ў заключэнне, што яшчэ можна сказаць,
Iдэя Белая – i сапраўды прыгожая, народу Беламу падстаць!
Дык вось чаму i не памарыць нам!
Мэты, Мары, калi сiльныя, – здяйсняюцца!
Хто думаў сто гадоў назад,
Што хлопцы брэстскiя ў космас паляцяць.
Адзiн з iх навастраўся аж да Марсу!
Не, тут зусім не пахне фарсам:
Пісаў, што паляціць без хвалявання,
Нават без магчымасці вяртання!
А перш, чым касманаўтамi iм стаць,
Два хлопцы дзесьцi каля Белавежскай пушчы,
Арламі марылі ў небе галубым, пад звёздамі лятаць!
А моцна марыць у дзяцінстве – значыць «Быць!» і «Стаць!».
*
А як потым лётчыкамі сталі, пачалi лятаць,
То, безумоўна, ў Космас сталі паглядаць,
Ды марыць зноў! Не думаць: Не змагу, не я,
Не павязе, i як магу я гэтага жадаць…
А гаварылі цвёрда: «Я змагу i ва Усяленную лятаць!
Ну, хоць бы да Луны, калi не Марсу!
Ну, накрайняк, як першы крок – вакол самой Зямлі лятаць!».
*
I сапраўды такое стала!
Вось гэта Белыя Арлы – два хлопцы з Беларусi нашай!
*
Цяпер вы ведаеце й пра Лявона нашага,
Сягоння з iм ужо гаворка йдзе не пра Луну, ці Марс,
А пра само Сузор’е Арыён i пра касмiяны акiян!
Дык з Думкамi такiмi Белымi i Марамі,
З такою цвёрдай верай – нам па калена акiян!
Не просты! А любы Усяленскi акiян!
*
Навогул, ва Усяленнай ужо даўно,
Царствуе нi хто-нiбудзь, а Белае Бярэзiно!
Цяпер калi хто знойдзе ва Усяленнай стан, цi мора, а цi акiян,
Ня змогуць атпачыць без ведама бярэзiнцаў, цi бярэзiнчан!
*
Навогул, нашая Зямля належыць да Усяленнай –
Дык хто ў ёй самы най-галоўны Цэнтр!?
Вядома той, хто Цэнтр Усяленнай – правiнцыя Бярэзiно, канешне!?
Ды й успомнiць тут зусiм ня кепска,
Чаму ўсмiхаўся пра сябе стары з Бярэзiно,
Калi ён акуратна падпiсаў паперку:
Сугласны я, хай будзе Цэнтар ваш у Менску!
*
Пакуль не ясна толькi вось адно для ўсiх,
Якая возьме верх пазiцыя, ды iнтэлект i сiла:
Цi Цэнтр у Менску, цi Бярэзiно, цi з‘явiцца шчэ якая там правiнцыя,
Ды й рэзане па-Беламу, кааб усе пачулi на Замлi:
Цяпер i назаўсёды ўсёй Усяленнай Центр адзiны – МЫ!
Не Менск, i не правiнцыя Бярэзiно – а МЫ!
*
Так будзе, позна, а цi рана, ўсё раўно! Ды верна!
Таму што сёння, ў стагоддзi 21-шым
Правiнцыя ня хоча жыць, як у ёй жылi спрадвечна,
То значыць – без дарог, сядзiб, маёнткаў, бедна,
А хочуць яны жыць багата, ў Прыгажосцi, Савяршэнстве!
Ды быць сапраўдным Белым Цэнтрам
Свету ўсяго, ды ўсёй Усяленнай – у кожным месцы!
А не толькi там, дзе Лiдэр ў лмузiнах ездзiць i жыве.
*
ЧАСТКА 8
*
Калi пра Белы, пра Архiпелаг ды ЛАГа словы
Што-нiбудзь хоць будуць каштаваць сабою,
Дык для народа гэта пакладзе канец застою,
Канцу працэнтаў росту толькi для ўлады, для вярхоў,
Ды ажыўленне ў краiну ўдыхне, надзею моладзi дадзе, ўсяму народу!
I прынясе расцвет сапраўдны на сяло, ў вёску!
*
Ды й няхай сабе свядомасць Белая расце –
Ад свiцязянскай i да нарачанскай,
А потым да марской i акiянскай,
Затым Святоўнай, ды Усяленскай – дальняй самай!
*
Ды хай Бярэзiно iнфекцыя
Паселiцца ў кожнай галаве,
Каб Цэнтрам Усяленнай стаў
Пасёлак кожны, хутар, горад, чалавек.
Бо стаць Вялiкiм, ды Вялiкае што cа-твараць
Ня можа той, не дбае хто аб чым Вялiкiм,
Глядзiць датуль, дакуль фiзiчна бачыць ён вачыма,
Жыве ў межах на прызем’i толькi што сваёй краiны,
I будучае Велiчнае для сябе не мадэлiруе.
*
А ва Усяленнай ёсць закон унiверсальны:
Вялiкiя Iдэi, Мэты, Мары – ўсе здзяйсняюцца!
Чым больш яны Прыгожыя, чым вобразней, мацней,
Дык i здзяйсняюцца яны ў рэальнасцi хутчэй!
*
ЧАСТКА 9
*
Як будуць развiвацца надалей працэсы гэтыя,
Завiсiць ад падзеяў ў Цэнтры-Менску,
У Дзятлава, Бярэзiно, ў Гомелi i Навагрудку, ў Любчы, Шчучыне, канешне,
У Мастах, Мiёрах, Лёзна, Смiлавiчах, Полацку, напэўна,
На ўсiм Прастранстве Беларусi i Расii, на планеце, ва Усяленнай!
*
А можа й ў Лiдзе рух якi пачнецца,
Дзе iмунадыфiцыту многа, самы мацерны Iнэт,
Leon с дзятламi там мараюць Лiду, Беларусь парочнай, мацернай энергiяй,
За грошы не свае, канешне,
З нiжэйшым, бачна, ўзроўнем iнтэлекту.
*
Дык, Белая Iдэя – не для iх, не для дзятлоў, яе iм не патрэба ведаць,
Яны i надалей усе будуць падаць, поўзаць, ўгору не ляцець.
Iдэя Белая для тых, хто мае пазiтыўны iнтэлект!
Хто рвецца толькi ўгору i наперад!
*
I нават у Лiдзе ёсць надзея, што започне моладзь там расцi,
Дзяўчаты ёсць, каторыя сябе ў пароку не згубiлi,
Ёсць хлопцы з светлым розумам i думкамi вялiкiмi,
Не ўcе яшчэ на Disco вытраслi свае мазгi,
Ёсць хлопец з вёскi Рыбакi,
Хто бдзiць ня кепска добрым вокам,
Ды з вуглевадародамi амаль пад самым бокам.
Таму пра атамную станцыю брыдка i прэступна нават гаварыць,
I сведчыць гэта толькi аб даволi вузкiм поглядзе ў лiдэраў.
*
А тым, хто Белую Iдэю прывячае,
Ды хто ёсць iсцiнны эстэт,
Хто бачыць недахопы тэксту гэтага –
Стыль, рыфма, арфаграфiя, цi што яшчэ,
Прабачце, калi ласка, лепш напiшуць толькi ў Вашых Цэнтрах!
Часу ў нас даволi мала, каб зрабiць карэкцыю,
Прафесiяналаў Белай Мовы многа i ў Iнэце,
Ёсць вельмi добры у БДУ фiлалагiчны факультэт!
Дык перш, чым вам чытаць радкi усе гэтыя,
Можаце адправiць iм для праўкi чарнавiк паэмы.
Хутка будуць творчасць Белую даследаваць вучоныя, cтудэнты!
*
Для тых, хто Белую Iдэю адхiляе,
Хто Кнiгу Белую не хоча прачытаць,
Iх гэта вельмi напрагае,
I хто на Кнiгу Белую напаў, цi будзе нападаць –
Такiя ёсць i будуць, нават нехта з Гебельсам пытаўся параўнаць…
Дык вам такiя ёсць цудоўныя заўвагi.
*
Ня трэба Кнiгу Белую чытаць,
Напiсана яна, прабачце, не для вас,
Не для дзятлоў, хто ужо з разбiтымi й парочнымi мазгамi,
А для людзей зусiм другога ўзроўню – па-над вамi!
*
Дык вось, для тых, хто нападае, мы параiм вельмi цiха:
Вяршыну свайго iнтэлекту пакажыце,
Вы лепшае што-небудзь напiшыце!
Каб людзям потым ваш шэдэўр прапанаваць!
Але ж гатуйцеся, нападак вам не мiнаваць
Ад гэткiх дзятлоў, як вы, што падаюць, а не лятаюць,
Якiя новае, i асаблiва пазiтыўнае, шэльмуюць, адхiляюць.
*
Калi захоча хто напасцi як-небудзь на нас,
Дык ведайце, што толькi рыфмаю патрэбна нападаць,
А ярлыковыя нападкi – ўсе мiнуюць нас нiжэй, яны пад намi,
На iх мы ўвагi не звяртаем, яны да ўзроўню нашага не дасягаюць,
Паколькi ўзровень нападацеляў такiх – не наш.
А рыфма – гэта нейкi росту чалавека паказацель,
Ды i яна павiнна мець разумную агрументацыю.
*
Каб Гебельсам, цi «ерэссю», цi сектай там «таталiтарнай» нас назваць,
Дык розуму, ды iнтэлекту для таго патрэба вельмi мала,
Зрабiць такое можа i зусiм неадукаваны,
Цi проста па паперцы прачытаць чужыя словы i нападкi…
А вы вось рыфмаю скажыце, па якой такой прычыне нападаеце,
Ну, дайце хоць бы нейую аргументацыю… ды рыфмаваную!
Аналагiчнае датычыцца да слоў аб ерэсi, ды сект таталiтарных…
Усiм павiнна быць даволi ясна,
Што ярлыковыя нападкi, без аргументацыi
Iдуць заўсёды ад людзей парочнага зачацця!
I гэта – медыцынскi факт!
I нельга больш нiчога тут дадаць!
*
Але ж галоўнае, павiнны цвёрда ведаць нападацелi:
Па-першае, вы розум чуць вышэй павiнны мець, каб на каго напасцi,
I па-другое, вы павiнны лепшае што-небудзь напiсаць.
Калi ж не можаце, аднак рашылi ўсё ж напасцi,
Тым больш i Кнiгу Белую не прачытаўшы,
Для вас мы прапануем дзве даволi простыя парады:
*
Парада першая – ад акадэмiка Нарбекова яна:
Чыхаў ён на ўсiх тых, хто кнiгi яго не чытае,
Цi проста гэтак адхiляе, нападае!
Для ўсiх такiх свае ён кнiгi скарацiў
Да трох усiм вядомых лiтараў…
Ды гэтак цiхенька такiх ён папрасiў,
Туды бiлет на самы хуткi з цягнiкоў купiць,
Ды й адбыць туды незамядлiцельна
На пастаяннае там месца жыцельства!
I чым хутчэй, ды тым ляпей!
*
А вось парада i другая:
Калi ня хочаце вы Кнiгу Белую чытаць,
Вы ўсё ж пачнiце з самага канца –
З самога Пасляслоў’я, пра сябе там прачытайце,
Там вельмi ясна ўсё напiсана пра вас…
*
А прачытаўшы, вы нiчога не рабiце,
Не выпраўляйцеся нiяк!
Ды проста сваiм шляхам смела йдзiце –
Самазнiшчэння вiрус вы ў сябе ўпусцiлi!
Дык як мага хутчэй вы раскруцiце
Ягоны разрушэння махавiк вялiкай сiлы –
Самазнiшчэння самаго сябе, ды рода свайго, дзяцей cваiх!
I так усе, ў каго курыныя, ды дзятлавы мазгi,
Жыве хто толькi па рэкламе, а не розумам сваiм,
Усе адыйдуць паступова, вымруць, згiнуць,
Паколькi слабыя патомствы будуць астаўляць,
Якiя потым скора перастануць размнажацца i пладзiцца.
Ваш лёс нiкога не турбуе ва ўсёй краiне,
Наадварот, чым вы сябе хутчэй усе знiшчыце,
Тым на Зямлi скарэй настане больш Святла i Чысцiнi!
*
Настаў ужо час, каб махавiк самазнiшчэння змог
Скарэй круцiцца ва ўсю моц,
I каб сябе знiшчалi самi зло й парок –
То значыць, зло й прок знiшчалi свой выток!
I Месца Беламу Архiпелагу уступалi!
Каб Белая рэевангелiзацыя расла!
Людзей да Прыгажосцi й Савяршэнства заклiкала!
Каб шчэ святлей у нашым Белым Свеце стала!
*
Бо, гледзячы назад, гiсторыi iтог якi.
Парок i зло па ўсiм каналам у свет свабодна ўлiвалi,
Дабру, ды Iсцiне дарогу ўсюды закрывалi,
Ад розуму людзей усiмi сiламi скрывалi,
Cвядомасць людзям усяляк скрыўлялi.
Так спраўна цэлымi вякамi ўсё iшло.
Ды што ў вынiку праiзашло?
*
Перш наперш, зазамбiравалi чалавека, ўсiх людзей глыбока,
Што грошы – толькi ёсць выток пароку!?
Ды й адпiхнулi ад Дабра святоўны капiтал.
Зрабiлi ўсё, каб усiх пазбавiць ведаў Iсцiны жыцця,
Яе змянiлi догмамi, iдэалогiямi, верамi,
Якiя цэментуюць толькi беднасць
I не даюць нiякага выйсця, не клiчуць Угору i наперад.
*
А ва Усяленнай ёсць закон, i ён унiверсальны,
Што Слова – гэта Бог! А чалавек – Тварэц i Сазiдацель,
I ён энергiямi Слова, Думкi, Мэты, Мары ,будучае для сябе стварае.
Дык, ясна, калi грошы ганьбiць хто, тым больш, калi iх прэзiрае,
Яны й да яго ня йдуць! Яму iх проста й не пасылаюць!
*
А калi ў кiшэнях пуста, што ты добрае дасi як чалавек –
Сабе, ды дзецям, Свету, акрамя галечы?
Ды як тут прымнажаць агульнае Дабро ў свеце?
Таму й страдаюць усе абманутыя Добрыя спрадвечна,
Хоць i Дабро на свеце – вечнае!
А зло – канечнае! За кошт сябе не можа аднаўляцца вечна,
Бо рана-позна тыя, хто яго насiцелi, хто блудзiць безканечна,
Перастаюць пладзiцца,размнажацца, паступова знiкнуць у канечнасцi.
*
Чаму ж тады icнуе зло спрадвечна?
Падпiтка, пашырэнне зла, парока толькi што за кошт Дабра iдзе –
Праз апарочванне зачаццяў, маладых людзей растленне.
Вось так i пашыраюцца парока легiёны на планеце.
*
Калi БЕЛЫ ПРОЕКТ падпiтку перакрые злу, хоць паступова, але верна,
Тады яно i стане поўнасцю канечным.
Працэс – не скоры для Зямлi, аднак яго напрамак – верны!
Таму Дабро ёсць ва Усяленнай – вечнае! А зло – канечнае!
Усiм вядома, што адна душа, ды Белая
Спасае тысячы людзей!
А ў нас пра Белы аж Архiпелаг гаворка йдзе!
Ды пра адбор даволi жорсткi Усяленскi –
У дзвух працэсах, без альтернатывы, ў кожным месцы:
Адзiн вядзе ў Белы Сад, Уверх, да Прыгажосцi й Савяршэнства –
А гэта толькi, як прарочыў Фёдар Дастаеўскi,
Свет спасе, прэабразiць планету;
Другi вядзе ўнiз, да самазнiшчэння, у канечнасць.
*
[b]А вы ў якiм – хоць раз вы думалi аб гэтым, ды глыбока?
Так гэта – вашы ўласныя турботы! Тут не паможа вам нiхто.
Хоць прачытайце ў Белай Кнiзе ПАСЛЯСЛОУ’Е!
Па розуму, свядомасцi даволi моцна б’е![/b]
*
А махавiк самазнiшчэння набiрае абароты,
Усё пастаўлена даволi спраўна на поток –
Гаручае падвозiцца радоўна,
I жыдкае, ды ў парашку, i ў траўцы вiдавочна,
Iдэалогiей агрэсii, пароку сексу атакуюць моладзь.
Ды ўсё гэта даволi добра раскруцiлi,
Каб людзi больш i больш псавалiся, блудзiлi,
А потым зачынаць i размнажацца не маглi.
Ды вельмi многiх у гэту яму заманiлi,
I роды iх на пакаленнi пакрывiлi.
I моладзь, хай не ўсiх, аднак усё ж купiлi,
У працэс процiстаяння завялi,
Перш на перш – з уладамi сваiмi,
Каб так не дапусцiць магчымасцi з уладай cа-тварыць,
Не даць прытоку да яе iдэй вялiкiх,
А сам народ адзiны паздзялiць на белых i чырвоных,
Ды на свiх-чужых, па веры i нацыянальнай лiнii.
Не толькi падзялiць, а натскаваць адных, ды на другiх,
Ды як мага мацней, да самай да крывi,
Каб зноў ў краiне могiлкi пайшлi.
*
Тады да ўлады прыйдзе хто, давайце ў розуме раскiнем…?
I што мы бачым ужо па-над пятнаццаць год ў Рассii?
I як жыве народ ў Маскве, i як пакутуе ў правiнцыi,
А што тварыцца ў Грузii, цi Украiне?
А што ў нас стане з прамысловасцю на Беларусi, ў якiя рукi мiне?
Ды хто наложыць лапу на усе нетра i лясы….? Як у Расii…?
А будзе хто на Беларусi будаваць заводы новаыя i фабрыкi – i якiя?
А з газам будзе што? Падумаць вельмi добра трэба усiм –
I белым, i зялёным, i чыровным, галубым.
*
А сёння ў Беларусi ёсць БЕЛЫ ПРАЕКТ – Iдэя Белая,
Ды Бацькiна Iдэя Архiпелага Белага!
Не простая, а с Горняй Сферы!
Каб ўсiх, з любымi коранямi, цветам i свядомасцю яднаць,
Ды будучае новае ў Любвi i Прыгажосцi разам будаваць –
Каб усiм перасялiцца на сядзiбу, ў Белы Сад,
Ды жыць у доме добрым, мураваным,
I на сябе, свой род тварыць i працаваць,
Багацце й Дабрабыт сваiм талантам набываць,
Каб уся краiна стала непахiсна расцвiтаць,
Каб чалавек Угору паднiмаўся,
Каб пакаленнi паляпшалiся i расцвiталi!
Так паступова ўсе перасяляцца ў Белы Сад!
I ўciм патрэбна ведаць, што другой такой iдэi не было, няма,
Ды i не будзе дзесяць тысяч год падрад,
*
ЧАСТКА 10
*
Вось, што дзееца ў Белым Свеце, у Расii, Беларусi, Украiне!
I што ужо пасеяна ПРАЕКТАМ БЕЛЫМ i дае ўсходы – ды якiя!
Стварае Будучае Белае ва ўсiх краiнах!
*
А пачалося ўсё з чаго?
З ужо вядомага Лявона, з горада Мастоў – кустоў... дубоў....
У Вашынгтон.... цяпер у Арыён!
Вы скажаце: Закалябалi нас паўторы пра Лявона!?
Не, гэта не пустыя паўтарэннi,
У тэксце ёсць ключы з энэргiяй Усяленнай,
Якая хлынула патокам бурным Белым!
Нiяк яго ужо не спынiць:
За iм сама Усяленная стаiць!
*
А Вы, Ваш род, у якiм працэсе?
Росту ў бесканечнай вечнасцi?
Цi ў працэсе дзградацыi, самазнiшчэння, ды канечнасцi?
*
*
Пры ўсiм пры тым ёсць чалавек адзiн –
Пiсьменнiк Эдуард завецца.
Якi cядзiць, ды пра сябе смяецца,
I нi аб чым ня дбае.
Не, гэта не Лiмонаў i не Сагалаеў.
Гэта ж Эдзiк Скобелеў – тутэйшы наш!
Сядзiць, як мудры леў са скуднаю касматасцю.
I для яго ўсё даўно даволi ясна!
Бо ён палуднiчае больш не мясам,
А рыбкай, i пры тым марской, ды акiянскай!?
I ён ужо наперад ведае пра усё,
Што? Як? Адкуль? Чаму? I да чаго?
*
Спытаеце, а спомен тут аб iм нашто?
Ды проста так, на ўсякi случай.
Ну, калi дойдзе да таго:
А хто? Ды што? Адкуль? Чаму? I да чаго?
*
Дарэчы, ведаеце, што значыць iмя Эдуарда?
Дык гэта ж – ведаў, адукацыi арда!...
*
*
ПАСЛЯСЛОУ’Е:
*
Дзве жанчыны галасуюць у Гродна па дарозе,
Падкiнуць просяць да дарогi ў вёску,
Адзеты вельмi акуратна, хоць i проста,
Жывуць яны даўно ў Расii, едуць на вяселле ў сваю вёску.
*
Ну, як жывуць там, у Расеi, – кепска, а цi добра у вас?
А-а-а, не жывем, icнуем, проста так…
Прапала колькi год ужо цёплая вада,
Нiхто не ведае, павiнен хто – Чубайс, а цi мясцовая улада…
Жылля свайго няма.
Ва ўсю цвiце карупцыя i крымiнал,
Людзей за быдла прынiмаюць, i нi якой адказнасцi.
Як быццам навакол у нас вайна…
Прысвоiлi сабе ўладу, на народ iм напляваць…
I не нясе нiхто i нi за што адказнасцi.
*
А што, ў Маскву чаму не напiсалi?
*
Пiсалi! Толькi там усе вельмi добра разважаюць, правiльна,
Усе як быццам патрыёты – усе гавораць вельмi складна…
З краiнай i з народам добра разважаюць,
Аднак нiчога ў краiне не змяняецца,
Таму, што не нясе нiхто i нi за што адказнасцi.
Ды й цёплая вада, цi ж гэта для Масквы пытанне?
У нiзах, мясцовая улада – ды больш, як у Маскве, не мае нiякой адказнасцi.
На месным узроўнi – толькi самакiраванне прынясе парадак.
Яго пакуль няма, ды i нашто яно мясцовае, цэнтральнае ўладзе?
*
Не можа быць у краiне багацейшай гэтакая беднасць, безадказнасць!
Не можа быць бясконца так, i рана, а цi позна, выбух стане!
Народны нейкi гнеў усе ж настане, позна, а цi рана –
Афiцэры многiя ў адстаўцы так шчытаюць.
*
Ну а ў вёсцы ў Беларусi, на Радзiме Вашай, як?
*
Нiяк! Пасля саюзнага распаду многа горш у вёсцы стала,
А паляпшэння след таго – як не было, так i няма!
Спасаюць толькi агарод, ды сад,
Iх хоць бы ў людзей не адабралi.
Палохаюць усё тым, што горш шчэ можа стаць,
Ды асаблiва перад iзбiрацельнай кампанiяй,
Наказваюць усiм, каб шлi галасаваць…
А людзi i баяцца, хоць бы горш не стала.
На лепшае ў iх надзей няма.
Вось маладых шкада – якое будуче iх чакае,
Нiхто не ведяе, што iх чакае заўтра…
*
А Бацька, як? Што думае сяло пра Бацьку?
*
А што той Бацька – ён ужо даўно ва ўладзе…
У сталiцы, у гарадах, працуе хто, жывуць сабе, не дбаюць,
А вёскi пьюць i росквiту не маюць.
Жывуць не кепска, калi большая зямля, ды сад,
Прадукцыю у Гродна едуцт прадаваць,
Ды грошы нейкiя хоць маюць.
Далей нiчога гаварыць не сталi…
*
А як там на сяле, ў вёсцы пра Саюз з Расiей разважаюць?
*
Саюз? Сказаць, па праўдзе, так мы разважаем,
I так у вёсцы беларускай нашай усе шчытаюць.
Спачатку ўсе перажывалi, як распалася дзяржава.
Цяпер прайшло ўжо больш за год пятнаццать,
Ды пакаленне цэлае ужо вырастае.
У беларускай вёсцы людзi новых перамен баяцца.
У нас, у Рассii, ў Мураме, ды Кiржачы, нiхто аб гэтым i не разважае.
А мы, снуючы мiж дзвюма Радзiмамi, вось так шчытаем:
У Беларусi, ўсё ж, ёсць большая стабiльнасць i парадак,
Няма такой галечы, крымiналу, ды радоўна пенсii, зарплаты плацяць,
Хоць грошай мала, але ж цэны ўгору так не скачуць.
Беларусь – краiна невялiкая i ў яе ёсць нейкi шанс…
Калi не Бацька, дык другi, калi народ суверэнiтэтам абладае.
А ў Саюзе ад Расii можа Беларусi што прыйсцi –
Улады безадказнасць, крымiнал, ды дзецi беспрызорныя, бамжы?
Канешне, трэба захаваць памiж дзвюма дзяржавамi свабодную гранiцу,
Аднак з Саюзам лепей не спяшыць…
*
Пра расставаннi мы сказалi цёпла iм:
Вы перадайце пажаданнi Вашым маладым Любвi!
Няхай стрэмяцца на своёй сядзiбе ў маёнтку жыць!
А тое, што Вы на вяселле едзеце да iх,
Гаворыць, што нiшто не зможа загубiць, спынiць
ЖЫЦЦЁ на свеце, прагу чалавека ЖЫЦЬ!
*
Мiж iншым, хто Вы па прафесii, што так лагiчна разважаеце?
Настаўнiкi! Cупругi нашы былi лётчакамi, тут вось у Шчучыне ляталi…
Пасля распаду база ў Беларусi перастала iснаваць,
А мы у Расii аказалiся.
Служылi добра, а цяпер кватэр нармальных у Расii ў нас нама.
I марым каб на Беларусь, у сяло як-небудзь перабрацца,
Ды дом сабе i дзецям збудаваць,
Каб не завiсець ад уладаў, ад раздзелаў i разломаў усякiх…
Ды ад Расii чым далей усталявацца…
На жаль, Расiя – так Радзiмай нам не стала.
Прычына: нi кватэры, а тым болей, дома ў нас няма…
Якая можа быць Радзiмая зямля,
Дзе ты не маеш для сябе, дзяцей свайго гнязда –
У Радзiме той, якой служылi чэсна ўсё жыццё, не год, не два…
*
Настаўнiкi! Дык Вам жа далi сацыяльную прыбаўку?
*
Яе мы палучылi, так! А цэны паглядзiце як узвiнцiлi!
Ды што прыбаўкi людзям прыняслi,
Як былi, так i засталiся нiшчымi –
У багацейшай на зямлi краiне.
Нiчога не змяняецца ў Расii,
Змяняецца жыццё ў Нарвегii, ды мо ў Венесуэле, ды Балiвii…
Но толькi не ў Расii… Канкрэтней, не ў Мураме, i не ў Кiржачы…
*
Народная паэма
2004-2008
*
(Может свободно скачиваться, распространяться, печататься и присваиваться – без огра-ничений и последствий)
*
[b]Скажи мне, какие настроения превалируют в умах молодых людей,
и я скажу тебе о характере следующего поколения.[/b]
Эдмунд Бёрк
[b] [b]Все поэмы БЕЛОГО ПРОЕКТА на stihi.ru/avtor/poslannici
*
НИКАКАЯ АРМИЯ НЕ СМОЖЕТ СДЕРЖАТЬ
НАСТУПЛЕНИЕ ИДЕИ,
ЧЬЁ ВРЕМЯ ПРИШЛО![/b]
Виктор Гюго
[b]ХОТИТЕ СТАТЬ ВСЕЛЕНСКИМ ПОСВЯЩЁННЫМ,
НАМНОГО ВЫШЕ МАСОНСКИХ ПОСВЯЩЕНИЙ,
ПРОЧИТАЙТЕ ЭТУ КНИГУ.
«Белая Книга Жизни»[/b] из Белой Руси – впервые за всю земную историю раскрывает понятным и ясным языком, не требующим дополнительных толкований, то, что в прошлом пытались, безус-пешно, принести на Землю Пророки, что тысячелетиями будоражило умы землян и не находило ответа – [b]Истину,[/b]
которая считалась непознаваемой, которую искали, толковали по-своему,
включая и служителей всех религий,
эту величайшую тайну, исторически сокрытую от всех людей,
чтобы навязать человечеству модель развития, приносящую блага лишь узкому кругу людей,
земных пастырей, правителей всех уровней, богатых и модель, основанную на ложных ценностях, направившую цивилизацию в прогресс, разрушающий Природу и Человека, угрожающий уничто-жить саму жизнь на Земле. Книга впервые несёт Истинное Знание [b]об устройстве Высшего Ме-ханизма Вселенной, который на Земле назвали Богом, даёт Истинное Знание о том, что мысли, слова и речь каждого человека излучают тонкую, невидимую энергию, которую Высший Механизм Вселенной материализует в реальной жизни людей, творит их будущее, независимо от того, знают они об этом или не знают, поскольку мыслит человек всегда, с самого детства. [/b]
Познание Истины изменяет мировоззрение любого человека, делает его Творцом своей жизни,
свободным и независимым от всех земных правителей, учителей, богатых,
поднимает от приземного мышления к Вселенскому,
превращает в Со-Творца с Высшим Разумом Вселенной
в развитии земной жизни в восходящей эволюции –
важнейший долг и предназначение человека в этой жизни, чего многие не осознают и не делают.
[b]«Белая Книга Жизни»[/ – сформированные, запущенные, и уже вибрирующие во Вселенной новая,
Белая Парадигма развития, Модель, Образ, Пророчество Нового Будущего,
ИДЕОЛОГИЯ, ДОКТРИНА ЖИЗНИ – БЕЛЫЙ ПРОЕКТ,
указывающий путь к безопасному развитию в 21 веке,
путь увода землян от тупикового, разрушительного прогресса,
спасения, преображения и возвышения жизни на Земле.
Книга даёт Знание, как зачинать и формировать, моделировать,
Великих, Здоровых Красивых, Гармоничных Вселенной Детей,
чего, не зная Истины, не делает большинство людей,
излагает фундаментальное открытие механизма одухотворения материи – возникновение жизни,
даёт информацию, как устранить причину болезней, чтобы они уходили сами –
путь медицины будущего, к которой люди переходят сами.
Книга уводит людей, человечество от деволюции и вырождения, от тупикового развития
на путь восходящей эволюции в бесконечном процессе возвышения
с каждым новым поколением, более красивым и совершенным,
к высшим уровням Красоты и Совершенства,
от Homo Sapiens, Человека Разумного, к Homo Spiritalis, Человеку Духовному,
и к Homo Deus, Человеку Божественному,
к богоподобному человечеству и постепенному формированию земного Богочеловечества,
что и есть Божественный Прогресс или Вектор Замысла всей жизни во Вселенной!
Тем самым «Белая Книга Жизни» закрыла предисторию земной цивилизации –
эру, определённую в Библии как хождение людей, человечества во тьме без Истины,
и открыла подлинную историю землян, Белую Эру,
основанную на получении знания Истины, изменении мировоззрения человечества,
и запустила процесс, хотя и не быстрый, спасения и совершенствования мира не сверху,
что до сих пор не дало результатов, а СНИЗУ,
через восстановление и возвышение человека, людей, человечества в восходящей эволюции –
БЕЛЫЙ ПРОЕКТ – ИДЕОЛОГИЯ, ДОКТРИНА ЖИЗНИ из Белой Руси!
Книга несёт каждому человеку Знание, которое не даёт
ни один университет, ни одна школа в мире.
Самая скачиваемая и читаемая книга.
[b]Книга, которую должен прочитать каждый житель Земли.
Не опоздать дать прочитать подрастающим!
*
Скачать последнюю версию на[/b]
http://www.proza.ru/author.html?vestniki,
и других сайтах, см. на или найти на Yandex. Rambler, Mail.ru
Типографское издание
http://www.izzi.ru/pages/wb.htm
http://izzi.ru/pages/wb.htm (заказ книги)
http://efee.ru/shop/shop.izzi.ru.white_book.html (заказ книги)
Или www.izzi.ru (avm2003@mail.ru, webmaster@izzi.ru)
Другие поэмы серии БЕЛЫЙ ПРОЕКТ:
Letter to Vatican, Moscow Patriarchate, Minsk Exarchate:
http://www.stihi.ru/avtor/poslannici
http://www.proza.ru/author.html?vestniki
*
[b]Из Белой Книги Жизни:
Не стыдно управлять страной, или же миром,
но стыдно делать это плохо, некрасиво и неэффективно.
И совсем преступно в 21 веке управлять, не зная Истины,
с мировоззрением старым, не пытаться мир спасти,
лишь помогая дальше двигаться по тупиковому пути.
Но эра БЕЛЫХ перемен отныне наступила и грядёт в просторах
Бело-Русского Духовного Пространства – БЕЛЫЙ ЛИДЕР!
Однако БЕЛЫМ может стать любой, кто, обретая Истину,
сумеет будущее в Красоте, Величии и Счастье моделировать –
себе, своей семье, стране и миру!
Такие лидеры отныне нам нужны!
И будет так, ведь время БЕЛОГО ПРОЕКТА наступило! [/b]
Белая Книга Жизни
…….